Οι εκλογές τελείωσαν. Τα αποτελέσματα βγήκαν. Ποικίλες αντιδράσεις εκφράζονται από παντού. Αχανή ερωτήματα πνίγουν τον μέσο Έλληνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον δεύτερο κόμμα και η Χρυσή Αυγή κατάφερε μετά από τα μηδενικά ποσοστά της στις εκλογές των προηγούμενων χρόνων να μπει στη Βουλή με ένα διόλου ευκαταφρόνητο 7%.
Η χώρα πλέον ζει σε πιο γρήγορους ρυθμούς. Ανησυχία ξεφυτρώνει από παντού. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι έτοιμο να πάρει φωτιά. Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί. Κανείς δεν παίρνει μια σοβαρή θέση. Η πολιτική απαξίωση έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά, ενώ παράλληλα ενισχύονται ο εξτρεμισμός και η πίστη στην ανάγκη για μια αλλαγή εκ βάθρων στο πολιτικό σύστημα. Σε όλες τις ηλικίες των Ελλήνων πολιτών μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια αγανάκτηση που συνεχώς μεγαλώνει και δεν ξέρουμε μέχρι πού θα φτάσει. Η κοινωνία μετουσιάζεται σε κάτι πιο σκληρό και επιθετικό. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει. Πολλές απόψεις ακούγονται στον αέρα: έξοδος από το ευρώ, παραμονή στο ευρώ για αποφυγή χρεοκοπίας, αριστερή κυβέρνηση κ.ο.κ.
Πραγματικά η χώρα αυτή δεν είναι η ίδια με την Ελλάδα του 2007 και παλαιότερα. Ο αρνητισμός υπερισχύει της αισιοδοξίας και όλα μοιάζουν χαμένα. Λίγα χρόνια πριν, θυμάμαι μια χώρα περήφανη, μια χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων, ευρωπαϊκή πάνω απ’ όλα που έχει αφήσει πίσω της τις σκοτούρες της θλιβερής ιστορίας της. Μια χώρα που βλέπει μπροστά ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να δείχνει. Τώρα η κατάσταση είναι διαφορετική. Στις εκλογές τις 6ης Μαΐου δεν αποτυπώθηκε μόνο η αγανάκτηση των πολιτών, η τιμωρία προς τα κόμματα του δικομματισμού και η ανάγκη για μια ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού κόσμου. Αποτυπώθηκε και το κομφούζιο που κυριαρχεί στο μυαλό των περισσότερων Ελλήνων, η αδιαφορία του 35% να αποφασίσει για το μέλλον του σαν να ‘χει παραδοθεί στο έλεος του Θεού και φυσικά η αμφιβολία γι’ αυτό που έρχεται.
Κατά την γνώμη μου αυτό που θα επέλθει μετά τις εκλογές του Ιουνίου (όπως όλα δείχνουν) θα είναι κάτι πολύ χειρότερο. Δεν έχουμε φανταστεί ακόμα τις συνέπειες της αγανάκτησης του κόσμου, η οποία θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, της επιρροής του λαού από δήθεν «σωτήρια» κόμματα και της εξαθλίωσης που αυτή τη στιγμή χτυπάει την πόρτα στους μισούς Έλληνες. Ο Σεπτέμβριος κατ’εμέ θα είναι μήνας σοβαρών αλλαγών. Ναι, φοβάμαι ακόμη και έναν εμφύλιο. Τα τείχη έχουν πέσει και κάτι σοβαρό ετοιμάζεται. Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται να συνεχιστεί. Ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο την καταπίεση. Δεν γνωρίζω αν αυτός είναι ο σωστός δρόμος για μια αλλαγή αλλά πιστεύω πως θα γίνει, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα του δικομματισμού δεν πρόκειται να ξαναψηφιστούν και οι πολίτες βράζουν στο ζουμί τους. Βέβαια, δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξος. Γιατί ποτέ δεν ήμουν, ούτε θα γίνω τώρα. Απλά παρατηρώ τα γεγονότα γύρω μου.
Θέλω η Ελλάδα να σωθεί (καλύτερα μάλλον να σταθεί στα πόδια της, γιατί από σωτήρες γεμίσαμε), να βρει πάλι την παλιά της αίγλη, να ξαναδώ το χαμόγελο στο πρόσωπο των φίλων μου, της οικογένειας μου, του μπακάλη της γειτονιάς μου, των Ελλήνων. Να υπάρχει και πάλι η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για τος νέους και οι γέροντες να μην βλασφημούν τη στιγμή που η σύνταξη τους κόπηκε στο μισό. Ναι, πιστεύω σ’ αυτόν τον λαό που πάντα έβρισκε τρόπο να ξεπεράσει τις δυσκολίες του και να βγει από τη μάχη πιο δυνατός. Ναι ακόμη ελπίζω. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έτσι δεν λένε;
Του Νικόλαου Γιαννίκη
*Ο Νικόλαος Γιαννίκης είναι φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς.
Πηγή : protagon.gr
