Θέλω, εδώ και μέρες, να γράψω ένα κείμενο για τις εκλογές. Για την ιδεολογία και την ιδεοληψία που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο (και) σε αυτές τις εκλογές. Θέλω να γράψω για τις διαφορές, για τις παραφθορές και τις ομοιότητες μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων. Θέλω, επίσης, να γράψω ένα κείμενο για κατά πόσο οι μνήμες λειτουργούν ενθαρρυντικά ή ανασταλτικά σε έναν ψηφοφόρο. Αλλά κι αν μου πει κάποιος ότι στοχεύω να πλήξω συγκεκριμένα κόμματα και κακές στιγμές του παρελθόντος τους;
Το σκέφτομαι διπλά, οι μέρες είναι πονηρές, είναι παράξενες, αν και θαυμάσιες μέρες. Αλλά μπορεί να βγει κάποιος και να μου πει ότι τον προτρέπω να ψηφίσει το δείνα κόμμα. Θέλω να γράψω ένα κείμενο για τις εκλογές, αλλά ιδού, τελικά, φτάσαμε στις εκλογές, είμαστε ήδη μέσα στο παραβάν. Εκεί μέσα που όλα είναι σκοτεινά, εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Το σκέφτομαι διπλά να γράψω ένα τέτοιο κείμενο – διπλά, σαν τα σουβλάκια που θα παραγγείλουν κάποιοι για να παρακολουθήσουν, με καλή παρέα, όλοι μαζί, τα αποτελέσματα. Το σκέφτομαι διπλά – επειδή ό,τι πεις σε περίοδο εκλογών, σχετικά με τις εκλογές, μπορεί και να στραφεί εναντίον σου. Κι αν δεν βγει κάποιος να σε κατηγορήσει, για παράδειγμα, ότι κάνεις διαφήμιση σε κάποιο κόμμα, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος για να σε κατηγορήσει ότι προτείνεις λευκό ή άκυρο! Συνειδητοποιώ, για άλλη μια φορά, ότι αυτές οι εκλογές έχουν έναν ιδιαίτερο φόβο. Φόβο για ό,τι ειπωθεί και ό,τι ακουστεί, φόβο για το τι θα μεταδοθεί, αλλά και σε αυτό το φόβο δεν είσαι μόνος σου κι άλλοι φοβούνται. Υπάρχει φόβος γενικότερα, υπάρχει φόβος διάχυτος, με ζωντανά παραδείγματα, π.χ., «οι κοψοχέρηδες απαγορεύονται». Αλλά αυτός ο φόβος πάντα υπήρχε. Υπάρχει ο φόβος, επίσης, στο αν και κατά πόσο μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα σου βγει σωστό αυτό που θα ψηφίσεις. «Μήπως, να το σκεφτόμουν ξανά;». Όμως, ούτε εδώ είσαι μόνος. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, που σκέφτονται συνέχεια το τι θα ψηφίσουν, έχουν αλλάξει εκατό φορές την άποψή τους. Και δεν είναι οι μόνοι. Δίπλα σου, αν όχι εσύ, κάποιος στέλνει(ς) μια πρόθεση ψήφου στον κάλαθο των αχρήστων. Υπάρχουν πολλοί σαν εσένα που προσπαθούν να μη βάλουν σε λειτουργία το θυμικό και να μην ψηφίσουν «παραδοσιακά», «αυτά τελείωσαν».
Τώρα, όμως, είσαι στο παραβάν. Και είσαι μόνος. Τώρα, δεν υπάρχουν γύρω σου άλλοι διαδηλωτές να βάλουν πλάτη στην πλατεία, για να σου καλύψουν τα νώτα. Πίσω σου έπεσε η κουρτίνα του παραβάν που ανοιγοκλείνει, τώρα είσαι μόνος σου, ο φάκελος είναι σφιχτά μέσα στο χέρι σου, κοιτάς τα ψηφοδέλτια με τους υποψηφίους, λες και πρώτη φορά ακούς για αυτά τα κόμματα.
Σε νιώθω. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν είσαι ο μόνος, δεν είσαι μόνος. Έλα, στύλωσε τα πόδια σου, γίνε πιο δυνατός, πρέπει να αποφασίσεις τι θα ψηφίσεις, πρέπει να φτιάξεις, πια, μόνος σου το μέλλον σου. Έλα, θυμήσου πως, κάποιες φορές, είναι καλό να είσαι μόνος σου. Έλα, μπορείς να αφήσεις τα κακώς κείμενα της χώρας σου πίσω. Πρέπει να πετάξεις το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, έτοιμος για μια νέα αρχή. Και με αυτή τη λογική συμφωνούν κι άλλοι. Είδες που, πάλι, δεν είσαι μόνος;
Έλα, συγκεντρώσου, οι εκλογές είναι πόλεμος για το αύριο. Γι’ αυτό και, πριν απ’ αυτές, ευχόμαστε «καλό βόλι». Πρέπει να είσαι έτοιμος να το ρίξεις το βόλι, αλλά και να το φας κατάστηθα, όπως θα το φάνε κι άλλοι, σαν εσένα. Βλέπεις; Πάλι δεν είσαι μόνος! Κι αν τύχει και σου ρίξουν «βόλι», να θυμάσαι ότι για μια ιδέα, πολλοί πέθαναν. Πούλα την ψήφο σου ακριβά, είναι για τη ζωή σου – και τις ζωές τόσων ανθρώπων γύρω σου. Που σε κάνουν να μην αισθάνεσαι μόνος.
Αλλά τώρα, το ξέρω, είσαι μόνος μέσα στο παραβάν, κάνει μοναξιά εκεί μέσα, εδώ μέσα. Ευτυχώς που (θα) σπάνε τη σιωπή οι απόψεις, οι ιδέες, τα πιστεύω σου, οι ελπίδες για το αύριο. Και με αυτό σκεπτικό, συμφωνούν πολλοί. Ε, όχι και μόνος στο παραβάν, λοιπόν…
του Σπύρου Σεραφείμ
Πηγή : protagon.gr
