Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση κοστίζει μια περιουσία. Στην Αμερική ο φοιτητικός δανεισμός έχει αυξηθεί ραγδαία, σε μια προσπάθεια να ανταπεξέλθουν οι φοιτητές στα έξοδα. Σύμφωνα με έρευνα του SCF τα φοιτητικά δάνεια το 1989 βάραιναν το 8,9% των νοικοκυριών με μέσο όρο δανεισμού 8700$, ενώ το 2007 το μερίδιο ανήλθε σε 16%, με μέσο όρο δανεισμού 21500$.

Για τους νέους απόφοιτους τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, καθώς η αγορά εργασίας είναι ανίκανη να τους απορροφήσει με αποτέλεσμα οι οικονομίες τους να συρρικνώνονται. Όμως, ποια επιλογή έχουν; Το κόστος παραίτησής τους από τις σπουδές ενδέχεται να είναι μεγαλύτερο.

Φοιτητές στην Καλιφόρνια έχουν να προτείνουν το εξής : αντί να χρεώνουν τα δίδακτρα, τα δημόσια Πανεπιστήμια της Καλιφόρνια θα μπορούσαν να παρακρατούν το 5% του μισθού τους για τα πρώτα είκοσι χρόνια μετά την αποφοίτησή τους (για εισοδήματα 30.000$ – 200.000$ ).

Ουσιαστικά, θα γίνουν μέτοχοι στα μελλοντικά κέρδη των φοιτητών, αντί να τους φορτώνουν με χρέη. Αυτό σημαίνει ότι όσοι ακριβοπληρώνονται, μετά την αποφοίτησή τους, ενδέχεται να «επιδοτούν» τους λιγότερο καλοπληρωμένους συμφοιτητές τους.

Δεν έχει καταστεί σαφές κατά πόσο μια τέτοια ριψοκίνδυνη πολιτική θα αποφέρει επαρκή κέρδη προς το πανεπιστήμιο, δεδομένου ότι είναι αβέβαιο το ποσό των διδάκτρων που εντέλει θα εισπράξει.

Αμερικανικά Πανεπιστήμια εφαρμόζουν ήδη διακρίσεις τιμών που καθορίζονται από το οικογενειακό εισόδημα. Όσο περισσότερα χρήματα διαθέτουν οι γονείς, τόσο ακριβότερες θα είναι οι σπουδές, οι πλουσιότερες οικογένειες χρηματοδοτούν έτσι την εκπαίδευση των οικονομικά ασθενέστερων. Γιατί όμως να γίνει διάκριση τιμών βασισμένη στο μελλοντικό εισόδημα του αποφοίτου και όχι στο τρέχον εισόδημα του γονιού;

Άραγε τα πτυχία που πωλούνται σε υψηλότερη τιμή στην αγορά εργασίας, όπως των μηχανικών ή της πληροφορικής,  κοστίζουν περισσότερο από άλλους κλάδους, όπως το θέατρο τέχνες; Αλλά αν ένα πτυχίο μηχανικού αξίζει περισσότερο δεν θα έπρεπε να κοστίσει περισσότερο;  Αν θεωρήσετε το πτυχίο ως ένα περιουσιακό στοιχείο το οποίο αποφέρει περισσότερο μελλοντικά τότε θα πρέπει να κοστίζει περισσότερο.

Τα κίνητρα ενδέχεται να ποικίλουν, ίσως κάποια πανεπιστημιακά τμήματα να επενδύσουν περισσότερο σε επιτυχημένους αποφοίτους. Άραγε κάτι τέτοιο θα υπονομεύσει το στόχο των Αμερικανικών Πανεπιστημίων, ο οποίος είναι (ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι ) να παρέχει ολοκληρωμένη και φιλελεύθερη παιδεία; Αν το ενδιαφέρον των Πανεπιστημίων επικεντρωθεί περισσότερο στα χρήματα, τι θα γίνει με τους, εξίσου πολύτιμους, κλάδους της φιλοσοφικής; Για κάποιους κλάδους, το μοντέλο «Πανεπιστήμιο για όλους» μπορεί να υπονομεύσει την ειδυλλιακή εκδοχή του όρου «Πανεπιστήμιο». Όσο περισσότερος είναι ο πληθυσμός που ενδιαφέρεται να ακολουθήσει πανεπιστημιακές σπουδές «επι χρήμασι», τόσο συρρικνώνεται το ενδιαφέρον για τους «απόκρυφους» τίτλους σπουδών.

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, του συνεχώς αυξανόμενου κόστους σπουδών, με πολλά ερωτηματικά.