Περπατούσα σήμερα στο κέντρο. Ο ήλιος ζεστός, οι καφετέριες γεμάτες με κόσμο που απολάμβανε την μεσημεριανή λιακάδα και τον καφέ του και γενικότερα επικρατούσε αυτό που λέμε εορταστική ατμόσφαιρα. Φυσιολογικό θα μου πείτε αυτές τις άγιες μέρες. Ξαφνικά το αυτί μου έπιασε έναν ήχο γνώριμο. Μια μελωδία μαγική. Astor Piazzolla, από ένα ακορντεονάκι τόσο δα, που το έπαιζε ένα αγοράκι βία-βία 11 χρονών. Έμεινα και το άκουγα σαν μαγεμένη. Δεν ήταν σαν αυτά τα παιδάκια που κατακλύζουν τους δρόμους όλες τις γιορτινές μέρες και κάνουν ότι παίζουν ένα μουσικό όργανο για να τους δώσεις ένα πενηντάλεπτο. Αυτό το παιδάκι ήξερε να παίζει.

Για την ακρίβεια ο χαρακτηρισμός «ήξερε» είναι πολύ λίγος. Φωτιά έπαιρνε στα χέρια του το ακορντεόν και οι νότες με προσκαλούσαν να χορέψω. Ταγκό αργεντίνικο στην μέση του πεζοδρόμου μπροστά σε όλους, σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω μου. Το πλησίασα και άφησα χρήματα στο κουτάκι που ήταν μπροστά του και είπα από μέσα μου : «Χαλάλι το παιδί! Μακάρι να είχα να του δώσω παραπάνω». Έκατσα όσο μπορούσα παράμερα για να μην ενοχλώ και τους περαστικούς και περίμενα να τελειώσει το κομμάτι που έπαιζε. Ύστερα έφυγα. Απλά προσπέρασα και συνέχισα την ζωή μου.

Δεν ξέρω αν είναι λόγω της ενασχόλησής μου με την μουσική, αλλά πάντα τρέφω απεριόριστη εκτίμηση στους μουσικούς του δρόμου που ξέρουν να γεμίζουν με νότες την ρουτίνα μας. Μου ήρθε στο μυαλό η ξανθιά πανέμορφη κοπέλα που κυκλοφορούσε από μαγαζί σε μαγαζί και έπαιζε βιολί. Και μάλιστα σε κάθε τραπέζι και διαφορετικό κομμάτι. Και μιλάμε για μουσική που θέλει πολλές μουσικές γνώσεις, από Vivaldi μέχρι Vanessa Mae. Σε κάνει να σκέφτεσαι και να αναρωτιέσαι : « Πως έφτασες μέχρι εδώ βρε κοπέλα μου; Πόσα χρόνια έχεις φάει από την ζωή σου πάνω σε αυτό το οργανάκι μελετώντας τις συγχορδίες και τις αρμονίες και ξαφνικά βρίσκεσαι σε ξένη χώρα να παίζεις από τραπέζι σε τραπέζι;» Θα μου πείτε είναι ντροπή ή είναι κατάντια; Φυσικά και όχι. Σας είπα, ότι εγώ τους θαυμάζω. Αλλά αν δείτε καλά πάντα υπάρχει μια θλίψη στο βλέμμα αυτών των ανθρώπων. Μια θλίψη που δεν φεύγει και βλέπεις ότι θέλουν να μιλήσουν αλλά επειδή δεν μπορούν βρίσκουν δρόμο μέσα από την μουσική τους.

Δεν θα ξεχάσω τον Ιρανό που έπαιζε σαντούρι στην πλατεία Αριστοτέλους. Αν έχετε πάει από εκεί σίγουρα θα έχετε ακούσει τις μελωδίες του που γεμίζουν τον αέρα με μια αίσθηση ανατολής. Πιάσαμε μια φορά κουβέντα. Δάσκαλος μουσικής στο Ιράν στο πανεπιστήμιο και τώρα πολιτικός πρόσφυγας στην χώρα μας. Πάντα περιποιημένος και αξιοπρεπής. Κοιτάζει πάντα κάτω στο οργανάκι του και κάνει την δουλειά του για να βγάλει τα προς το ζειν. Η φιγούρα όμως που έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου μέχρι τώρα είναι ενός παιδιού γύρω στα 8 που έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε ρεμπέτικα με μια φωνή παλιού ρεμπέτη και έναν πόνο στην φωνή που σε σπάραζε. Καθόταν στο πεζοδρόμιο και έβγαζε το ψωμί της μέρας. Ο κόσμος ο σκληρός όμως περνούσε από μπροστά του και ούτε σημασία, ούτε ένα βλέμμα σε αυτό του δρόμου το παιδί το παραπονεμένο. Είχα τύψεις όταν το προσπέρασα και ξαναγύρισα για να το βρω. Να του δώσω την πρέπουσα σημασία και να νιώσω τον πόνο του. Να τον απαλύνω με τον τρόπο μου. Πάντα όταν περνάω από εκεί το ψάχνω. Δεν το έχω ξαναβρεί. Που να βρίσκεται άραγε;

Πάντα βουρκώνω όταν ακούω αυτούς τους μουσικούς τους δρόμου. Δεν είναι ότι είμαι ευαίσθητος άνθρωπος . Δεν έχει να κάνει με την ευαισθησία της ψυχής μόνο. Έχει να κάνει με τον σεβασμό προς τον άλλον. Σεβασμό προς τον άνθρωπο που κοπίασε στην ζωή του για να μάθει καλά κάτι πολύ δύσκολο, όπως είναι η μουσική, και λόγω προβλημάτων, οικονομικών και μη, η ζωή τον έφερε στον δρόμο μας. Και εμείς τι κάνουμε για αυτό; Προσπερνάμε και προχωράμε. Γι’ αυτό θέλω κάτι να σας πω, την επόμενη φορά που θα ακούσετε μια βραχνή φυσαρμόνικα να γεμίζει με νότες τον αέρα σταματήστε για ένα λεπτό, δώστε προσοχή στον μουσικό, κάτι θέλει να σας πει. Αποτίστε έναν φόρο τιμής προς όλους αυτούς τους ανθρώπους που καταθέτουν την ψυχή τους εκείνη την στιγμή για σας. Και να σας πω ένα μυστικό; Οι μουσικοί χαίρονται όταν υπάρχει κοινό να τους ακούσει, ελαφραίνει η ψυχούλα τους, βγάζουν φτερά τα χέρια τους, φεύγει όλη η κούραση. Τι κοστίζει για εμάς; Ένα πενηνταλεπτάκι ή όσο μπορεί να δώσει ο κάθε ένας τέλος πάντων. Ο σεβασμός όμως και η χαρά που δίνουμε έχει αξία ανεκτίμητη.

Αυτές τις άγιες μέρες κάντε κάτι για τους συνανθρώπους σας που βρίσκονται σε δυσμενή κατάσταση και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Ας γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Καλή Ανάσταση σε όλους εσάς και στις οικογένειές σας!

Από την Δέσποινα Παρασύρη για το Κάθε Μέρα