“Πρέπει να φας για να μεγαλώσεις” ακούγαμε κατ´επανάληψη μικροί. Ετσι και φάγαμε και μεγαλώσαμε και τώρα αναπαράγουμε με σατανική ακρίβεια όλα τα «πρέπει» με τη σειρά μας στους απογόνους μας. Πόσα «πρέπει» να αντέξει η ανθρώπινη ψυχή, όταν αυτά καθορίζουν την παιδική της ηλικία και μετά ορίζουν δια παντός την ενήλικη καθημερινότητα της;
Πρέπει να κοιτάμε δεξιά και αριστερά, να ακούμε τους μεγαλύτερους-διάβασμα-αγγλικά-μπάνιο-δόντια-ύπνος, όλα με τη σειρά και στην ώρα τους, πρέπει να είμαστε οργανωμένοι και ξεκούραστοι για το αύριο. Θυμάται κανείς μας τον λόγο που επιβάλλει να είμαστε ξεκούραστοι αύριο; Μα για να φέρουμε εις πέρας την αλυσίδα των «πρέπει» που σέρνεται στα ποδαράκια μας απο παιδιά προκειμένου κάποτε να σταθούμε στην κοινωνία. Κανείς δεν μας υπενθυμίζει, πρέπει να παίξεις, να χαζέψεις,να χασκογελάσεις, πρέπει να ξεμυαλιστείς και μην ξεχάσεις να δεις και τηλεόραση!
Τουλάχιστον αν κάποιος μας διαβεβαίωνε ότι στο τέλος του δρόμου-σπουδές-καρριέρα-έξοδα-οικογένεια-παιδιά-αποταμίευση-επενδύσεις τότε που όλα θα έχουν γίνει ακριβώς όπως πρέπει, θα έρθει η μαγική στιγμή που δε θα οφείλουμε τίποτα σε κανέναν και που θα δρέψουμε τις δάφνες για όλα τα εμπόδια που κατατροπώσαμε. Όμως φευ, αδύνατον να ελευθερωθείς από την ατέλειωτη αλυσίδα των στόχων που ήταν απαραίτητο να κατακτηθούν. Αδύνατον να αποτινάξεις τον ζυγό που μόνος σου ή ακόμη χειρότερα με τη βοήθεια των γονιών σου ζαλώθηκες και τρέχεις. Εύχεσαι να βρισκόταν κάποιος με κύρος για να σε λυτρώσει ενώ ξέρεις ότι τέτοιος δεν υπάρχει στο τέλος της διαδρομής. Δεν είναι τόσο εξελιγμένος ο μηχανισμός.
Ξύπνα νωρίτερα και σκέψου, πολύ πριν φτάσεις στο ταμείο για απολογισμό, τι προσπαθείς να αποδείξεις και σε ποιόν. Δώσε χώρο στον εαυτό σου, δώσε χρόνο για βαθιές αναπνοές. Μόνοι μας βάζουμε πλώρη για την Ιθάκη. Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες δεν θα συναντήσουμε αν δεν τους κουβαλάμε στην ψυχή μας. Αν η ψυχή μας δεν τους στήνει εμπρός μας.
“Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος
Γεμάτος περιπέτειες,γεμάτος γνώσεις…
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
Που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
Θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοιδωμένους…
Αλλα μη βιάζεις το ταξίδι διόλου
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει,και γέρος πια ν´αράξεις στο νησί
Πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο
Μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη
Η Ιθάκη σ´έδωσε το ωραίο ταξίδι
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στο δρόμο…”
(Απόσπασμα, Ιθάκη ,Κ.Π.Καβάφης)
της Μαρίας Γκορίτσα
Πηγή : protagon.gr
