Κάποιοι άνθρωποι έχουν το κόκκινο στυλό κάτω από τη γλώσσα τους. Κάποιοι δάσκαλοι έχουν το κόκκινο στυλό για γλώσσα τους. Γιατί το λάθος το διορθώνουμε με κόκκινο; Δεν θα ήταν πιο ωραία ένα άλλο χρώμα; Ένα γαλάζιο ανοιχτό, της θάλασσας; Του ουρανού το ραφ της αεροπορίας; Το λουλακί απ’ το Καλαματιανό σου το μαντίλι; Το μπλε απ’ το ματάκι Σου;
Ποιος το σκέφτηκε αυτό; Ποιος το πρότεινε; Ο Ηρώδης, ο Προκρούστης; Ποιος;
Γιατί να παίρνω την κόλλα μου τραυματισμένη να στάζει κόκκινο, να στάζει αίμα από παντού;
Να έρχεται μέσα ο καθένας, σαν αδελφή του ελέους, σαν νοσοκόμα από πάνω μου με το βάμμα του ιωδίου, τη σουλφαμιδόσκονη, το Hansaplast και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Γιατί να μην είναι η κόλλα μου γεμάτη μπλε, γεμάτη θάλασσα, ουρανό, να ταξιδεύω και να μαθαίνω, να γυρνάω όλον τον κόσμο με τα λάθη μου. Πιο πολύ στοιχίζει το μπλέ μελάνι από το κόκκινο;
Ο ουρανός σίγουρα στοιχίζει πιο πολύ από το αίμα. Το ίδιο και η θάλασσα; Επειδή έχει δυο σίγμα; Σιγά. Σιγά-σιγά. Για να δούμε.
Είναι τόσο αθώο αυτό; Τι; Σύμπτωση είναι; Έτσι ξαφνικά προέκυψε; Βρέθηκε ένα κόκκινο στυλό μπροστά στον Κάιν και όρμηξε στον Άβελ, για να διορθώσει το λάθος του; Δεν νομίζω. Εδώ υπάρχει σχέδιο. Σχέδιο οργανωμένο. Σε θέλουνε αρνάκι. Απ’ το τσιγκέλι σου να κρέμεσαι. Σφαγμένο, διορθωμένο, τελειωμένο, γδαρμένο, πετσοκομμένο, σουβλισμένο. Δεν σε θέλουν να χοροπηδάς να τραγουδάς στις πρασινάδες, στα γαλάζια τ’ ουρανού, του λάθους σου. Στους λόφους, στις ακρογιαλιές, στα χρώματα.
Βγαίνεις εσύ με το τραγούδι σου το φάλτσο, τον λάθος ρυθμό-βηματισμό, τσουλούφι πεταχτό, τα χαίρεσαι όλα αυτά, τα ζεις, τα εξελίσσεις, τα τελειοποιείς. Θα έρθει η μέρα θα έρθει κι η στιγμή, σωστά να τραγουδήσεις. Θα βρεις το βήμα, τον ρυθμό, θα μπεις και στον χορό. Πώς όμως όταν ο ζηλόφθων βάτραχος, στέκεται απέναντι σου, με κόκκινο στυλό, με χάρακα και με πιστόλι;
Η σουπιά τώρα τι μελάνι έχει; Κόκκινο; Ή από σουπιάς μελάνι φτιάχνουμε το κόκκινο;
Αυτό είναι. Κατάλαβα. Είναι η συνωμοσία της σουπιάς το κόκκινο. Γι’ αυτό. Γι’ αυτό πέφτουν επάνω σου όλοι με το κόκκινο. Δάσκαλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, συμμαθητές και φίλοι. Κυρίως αυτοί. Και να ρωτήσω και κάτι; Γιατί όταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, ελόγχισαν το σώμα του Χριστού πάνω στον σταυρό, αντί για αίμα, έτρεξε νερό; Γιατί έτρεξε θάλασσα; Γιατί έτρεξε ουρανός; Γιατί φορτώθηκε το λάθος καθενός;
Του Θοδωρή Γκόνη
Πηγή: protagon.gr
