Μεγάλωσα στις γειτονιές της Πάνω Πόλης, σε μια εποχή που ακόμη η Θεσσαλονίκη είχε γειτονιές. Πήγα σχολείο στο Πειραματικό από το δημοτικό μέχρι το λύκειο, στην Αγίας Σοφίας και μαζευόταν η παρέα μας πότε στην πλατεία Μακεδονομάχων και πότε στην «Ωραία» στην οδό Βογατσικού.

Ζούσα στον μικρόκοσμο των γειτονιών της Θεσσαλονίκης, μας απασχολούσε μόνο το σήμερα και δεν αντιλαμβανόμασταν ότι μαζί με μας μεγάλωνε και αυτή η πόλη.

Μια μέρα που το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μου, βρέθηκα να σπουδάζω οινολόγος στο Μπορντώ της Γαλλίας. Όταν επέστρεψα, μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας μου από τη Θεσσαλονίκη, συνάντησα κάτι διαφορετικό, ίσως τότε να το αντιλήφθηκα εγώ ότι η πόλη μου γέρασε απότομα. Η Θεσσαλονίκη ήταν μία πόλη που έμενε στη σκιά της Αθήνας και συνέχιζε να ακουμπά νωχελικά στον απίστευτο χαρακτηρισμό «η συμπρωτεύουσα». Ήταν μονίμως διαμαρτυρόμενη για την άνιση μεταχείρισή της σε σχέση με την πρωτεύουσα αλλά ταυτόχρονα τη βόλευε να είναι η πόλη της διασκέδασης, της εκδρομής, του χαβαλέ, της σύντομης διαμονής.

Η ανάγκη για δημιουργία μιας εικόνας της Θεσσαλονίκης με την οποία θα κατορθώσει να ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα και να γίνει ελκυστική και ενδιαφέρουσα, μου θυμίζει την προσπάθεια που ξεκίνησαν οργανωμένα και συντεταγμένα οι Έλληνες παραγωγοί κρασιού πριν από μερικά χρόνια και συνεχίζουν μέχρι σήμερα για την ανάδειξη του ελληνικού κρασιού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Είναι αλήθεια ότι το ελληνικό κρασί μέσα σε μερικά χρόνια έχει καταφέρει να αποκτήσει οντότητα, ταυτότητα και αναγνώριση σε όλον τον παγκόσμιο επαγγελματικό κόσμο. Ίσως η προσπάθεια αυτή να σημειώνει αργοπορία στο να περάσει στην ευρεία καταναλωτική μάζα, αλλά όλοι οι παραγωγοί βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην ανάπτυξη των εξαγωγών μας τα μετρήσιμα αποτελέσματα αυτής της κοινής δράσης εξωστρέφειας. Την ίδια συνταγή νομίζω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε για την πόλη μας. Δεν μπορεί να γίνει η Θεσσαλονίκη ποτέ Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, αλλά μπορεί να γίνει Βοστώνη, Λυών, Μάντσεστερ, Φλωρεντία. Μία ενιαία δυναμική εικόνα που σιγά – σιγά πρέπει να χτισθεί από δραστήριους και έτοιμους να προσφέρουν ανθρώπους της πόλης, μοιρασμένους στους διάφορους τομείς (τέχνη και πολιτισμός, επιστήμη, επιχειρηματικότητα, αθλητισμός, οικονομία, θρησκεία).

Θα πρέπει να συμφωνηθούν τα συγκλίνοντα σημεία της εικόνας που θα φέρει η πόλη σε κάθε είδους προβολή της και να δημιουργηθεί ένα σύμφωνο αυτοδέσμευσης των φορέων που θα συμμετέχουν. Αφού χαραχθεί η κοινή πολιτική, θα πρέπει να ορισθούν “πρεσβευτές” της -οι οποίοι θα έχουν στοιχεία αποδοχής και επιρροή στο χώρο που κινείται ο καθένας- σε πόλεις από τις οποίες θέλουμε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον. Κάθε εκδήλωση προβολής παραγόντων ή φορέων της Θεσσαλονίκης θα πρέπει να ενεργοποιεί και τον ανάλογο πρεσβευτή, όπου βέβαια αυτό είναι εφικτό.

Έχουμε τη βυζαντινή ιστορία, την παραλία και το λιμάνι, το Σέιχ Σου, την ιδιαιτερότητα της Άνω πόλης, την αγορά στο Καπάνι, την πλούσια γαστρονομία, σημαντικούς αθλητικούς συλλόγους, την πρόσβαση στα Βαλκάνια, την υψηλού κύρους πανεπιστημιακή κοινότητα, πλήθος Θεσσαλονικιών μεταναστών που έχουν διαπρέψει και που είναι έτοιμοι να στηρίξουν μία καμπάνια προβολής της Θεσσαλονίκης αλλά και πλήθος πνευματικών ανθρώπων της που απαθανατίζουν στις δημιουργίες τους και το έργο τους την εικόνα ποιότητας της σύγχρονης Θεσσαλονίκης.

Από την άλλη, οι συγκοινωνίες στην πόλη είναι εχθρικές για τους κατοίκους της, πόσο μάλλον για τον επισκέπτη του εξωτερικού, για τον οποίο και η πρόσβαση στη Θεσσαλονίκη από το εξωτερικό είναι εύκολη μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ρυμοτομικό της σχέδιο απλώς δεν υφίσταται, οι κοινόχρηστοι χώροι (κατα)ζητούνται), με εξαίρεση τους κεντρικούς δρόμους η πόλη πνίγεται στα σκουπίδια, τα καλλιτεχνικά δρώμενα φθίνουν και η οικονομική ζωή πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Αυτό που μπορεί ριζικά να αλλάξει τη νωθρή εικόνα μιας πόλης που βαριέται να ξυπνήσει είναι ο καθένας από μας που λειτουργεί στον ιστό της να κάνει πράξη, με τις όποιες δυνάμεις διαθέτει, με την καθημερινότητά του, μια δυνατή ταυτότητα της φυσιογνωμίας της.

Θέλω η Θεσσαλονίκη να γίνει γνωστή για την εξέλιξή της, την αλλαγή της, τη γοητεία της, την οικονομική της δραστηριότητα και, προπαντός, για τους ανθρώπους της. Όλοι μας έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να γίνουμε κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Καθένας μόνος του και όλοι μαζί.

Του Άγγελου Ιατρίδη

* Ο Άγγελος Ιατρίδης είναι οινολόγος και συνιδιοκτήτης του Κτήματος Άλφα

Πηγή: parallaximag.gr