Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ελλάδα. Αν θυμάστε όλα ξεκίνησαν από την Ισπανία. Εκεί λοιπόν οι λεγόμενοι indignados είχαν αναρτήσει ένα πανό που έλεγε ότι οι έλληνες κοιμούνται! Έτσι λοιπόν και εμείς σαν λαός που σεβόμαστε τον εαυτό μας ξυπνήσαμε και πήραμε τους δρόμους. Είχα την τύχη να ζήσω και τις δυο καταστάσεις από κοντά καθώς έμενα στην Ισπανία εκείνο το χρονικό διάστημα. Δεν θέλω να κρίνω σε καμία περίπτωση τα δυο κινήματα και το γιατί και αν απέτυχαν. Έχουν γραφτεί δεκάδες άρθρα και στις δυο χώρες σχετικά με αυτό. Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι η πρόσφατη πολύ μεγάλη απεργία στην Ισπανία και ένα κείμενο που συνάντησα το οποίο εξηγούσε τα αιτήματα των απεργών.
Διαβάζοντάς το λοιπόν είχα την αίσθηση ότι δεν αναφέρετε μόνο σε αυτούς αλλά όλως περιέργως και εδώ στην Ελλάδα λίγο πολύ τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε. Αναρωτήθηκα εύλογα λοιπόν, μήπως θα υπάρξει και σε εμάς εδώ αυτή η αντίδραση ξανά όπως τότε με τους αγανακτισμένους; Μήπως να το περιμένουμε; Μήπως θα ξαναδούμε το ίδιο έργο δεύτερη φορά; Μήπως έτσι όπως το κίνημα των αγανακτισμένων ξεκίνησε από εκεί και ήρθε και σε εμάς θα έπρεπε να περιμένουμε και ένα νέο κύμα απεργιών; Όχι ότι δεν έχουμε και από μόνοι μας βέβαια. Σε λίγο αντί για δελτία ειδήσεων θα πρέπει να βγάζουν δελτία απεργίας τα κανάλια. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε να δούμε την δράση που προκαλεί πάντα αντίδραση.
Παρακάτω σας παραθέτω σε ελεύθερη μετάφραση ένα από τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον τύπο σχετικά με τους λόγους της απεργίας.
«Αυθόρμητη λαϊκή πρωτοβουλία ενάντια στην καταπάτηση των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων μας.
Ζούμε σε μια χώρα όπου…
-έχουν προτεραιότητα τα συμφέροντα των τραπεζών και των μεγάλων εταιρειών, έναντι στην διατήρηση των βασικών αναγκών της δημόσιας υγείας και της εκπαίδευσης.
-η ανεργία είναι περισσότερη από ποτέ. Η κυβέρνηση, υπό το πρόσχημα της προσπάθειας να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, περνάει μια μεταρρύθμιση που προωθεί την φθηνότερη εργασία και ενθαρρύνει τις απόλυσης σε οποιαδήποτε εταιρεία που απλά δεν έχει αυξήσει τα κέρδη της δίνοντας την εξουσία να μειώνει τους μισθούς, να αυξήσει τις ώρες εργασίας ή να αλλάξει τη θέση εργασίας των εργαζομένων υπό την απειλή της απόλυσης.
-δεν υπάρχει καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της φορολογικής απάτης από τους πολύ πλούσιους, αλλά υπάρχει φορολόγηση των χαμηλόμισθων εργαζομένων και των μικρών / μεσαίων επιχειρήσεων.
-διατηρούνται θέσεις στην διακυβέρνηση της χώρας χωρίς ουσιαστική σημασία ή οργανική διάσταση, όπως της Γερουσίας με υψηλούς μισθούς και προνόμια για τους πολιτικούς, ενώ την ίδια στιγμή γίνονται περικοπές σε καθηγητές, γιατρούς και κοινωνική βοήθεια.
-κηρύσσεται αθώος ένας πολιτικός όπως ο Francisco Camps που έχει αφήσει μια κοινότητα σε πτώχευση, ενώ καταδικάζεται έναν δικαστής όπως ο Baltasar Garzón, που διερεύνησε την καταπολέμηση της διαφθοράς.
-η θέση του αρχηγού του κράτους είναι κληρονομική, με ελάχιστη διαφάνεια και ευνοείται από την δουλικότητα / αυτο-λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης.
-χιλιάδες οικογένειες αναγκάζονται να κοιμούνται στο δρόμο, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ενώ σχεδόν ένα εκατομμύριο σπίτια είναι άδεια και κλειστά στα χέρια των κερδοσκόπων, οι οποίοι αναμένουν την κατάλληλη στιγμή για να τα πουλήσουν.
Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα προσβάλλονται οι πολίτες
Ήρθε η ώρα να δείξουμε, ότι η μόνη δύναμη που είναι ισχυρή είναι αυτή που προέρχεται απευθείας από τον λαό.»
Όχι δεν κάνετε λάθος, για την Ισπανία μιλάει. Μήπως υπάρχουν τελικά τεράστιες ομοιότητες στην κατάσταση που υπάρχει στις δυο χώρες; Η μόνη διαφορά νομίζω έγκειται στο ότι εκεί είναι ένα βήμα πιο μπροστά από εμάς. Η κρίση και τα συμπεράσματα δικά σας.
Ως την επόμενη φορά να προσέχετε τους εαυτούς σας και να έχετε το μυαλό σας ανοιχτό.
Από την Δέσποινα Παρασύρη για το Κάθε Μέρα
