Ο τίτλος του άρθρου προοριζόταν για ένα θέμα που ήθελα να γράψω από καιρό και αφορούσε την καλαθοσφαίριση και τους γονείς. Ωστόσο, τα σχέδια μου άλλαξαν όταν είδα την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη «Πρωταγωνιστές» με θέμα τα ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά στο νησί της Χίου. Εξαρθρώθηκε σπείρα νεολαίας που αγόραζε και διακινούσε ναρκωτικά. Ακολούθησαν συνεντεύξεις με τους γονείς των παιδιών αλλά και με τα ίδια τα παιδιά μέσα στις φυλακές ανηλίκων. Γονείς με σκυμμένο το κεφάλι να απορούν πως τα παιδιά τους λοξοδρόμησαν. Παιδιά μετανιωμένα. Συμμορίες με 12άχρονα παιδιά μπλεγμένα με ναρκωτικά.

Έχω ρίζες από την Χίο. Βάλε «Μega» λέω στην μητέρα μου, το νησί μας βουλιάζει μέσα στο ναρκωτικό. Δεν είμαι γονιός. Είναι δύσκολο το να είσαι γονιός. Είναι δύσκολο αν δεν είσαι έτοιμος. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι άνδρες στη Χίο είναι ναυτικοί. Λείπουν μήνες από τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν χωρίς πατέρα στην ουσία. Και η μητέρα τι κάνει; Τι να πρωτοπρολάβει; Ίσως να κάτσει να μιλήσει για όλα όσα προβληματίζουν έναν έφηβο.

Μίλα ρε γονιέ για τα ρημαδοναρκωτικα! Μίλα για το σεξ! Μίλα! Το μόνο που θέλεις να μάθεις είναι η καθημερινότητα του στο σχολείο. Αυτό ρωτάς είμαι σίγουρος. Αν έγραψε καλά στο τεστ και τι βαθμούς πήρε. Ρωτάς τους καθηγητές για τις επιδόσεις του, την ίδια στιγμή που εσύ ο ίδιος σε όλα τα τεστ της διαπαιδαγώγησης του παιδιού σου πήρες κουλουράκι. Τα αφήνεις στα χέρια του ελληνικού συστήματος και νομίζεις ότι καθάρισες. Νομίζεις ότι θα σου λύσει αυτό το πρόβλημα το σχολείο; Αφού εκεί μέσα γίνεται η διακίνηση! Εκεί ζει. Εκεί είναι η κοινωνία του. Ο ίδιος ο διευθυντής και οι καθηγητές του σχολείου το γνώριζαν και δεν έκαναν κάτι! Ο σωστός χαρακτήρας και καλός μαθητής δεν συμβαδίζουν πάντα. Μια ζωή μαθητής του 14 ήμουν και δεν λοξοδρόμησα ποτέ. Γιατί; Γιατί είχα μια μάνα που μου έπρηζε τα συκώτια να διαβάσω αλλά από την άλλη μου τα έπρηζε γερά για τα θέματα που με απασχολούσαν. Επειδή ντρεπόμουν της έλεγα «εντάξει ρε μάνα τα είπαμε αυτά», αλλά τα λόγια της, τα κρατούσα πάντα σαν φυλαχτό μέσα μου.

Δύο από τους ελάχιστους γονείς που παραδέχομαι, είναι οι καλοί μου φίλοι ο Γιάννης και η Έλενα. Έχουν έναν γιο 19 χρονών –προσωπικότητα. Από μικρός ήταν έτσι. Ο πατέρας του πάντα μου ανάφερε, ότι το παιδί από μικρό πρέπει να του μιλάς. Ξεκινάς να του διηγείσαι παραμύθια, αργότερα πλασματικές ιστορίες, μετά ιστορίες που έχεις ζήσει εσύ ο ίδιος και στην εφηβεία, του μιλάς για αυτά που ξέρεις ότι τον απασχολούν. Το τελευταίο στάδιο είναι να του δείξεις εμπιστοσύνη, ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Να τον εμπιστευτείς όμως, χωρίς να του δείξεις ότι τα έχει μάθει όλα από σένα, πάντα να του αφήνεις κάτι ώστε να σε αναζητεί για να σε συμβουλεύεται.

Ναι σύμφωνοι, το ανθρώπινο είδος πρέπει να το διαιωνίσουμε. Αλλά ρε γονιέ μίλα!

Του Πάνου Μπαχάρογλου

*Ο Πάνος Μπαχάρογλου είναι γυμναστής-προπονητής.

Πηγή: protagon.gr