Όλοι οι συλλογισμοί στηρίζονται σε τουλάχιστον ένα αξίωμα. Στο συγκεκριμένο συλλογισμό, αξίωμα είναι το ότι οι γονείς μας, μας αγαπούν. Ένα ακόμα αξίωμα είναι ότι για αυτούς λειτουργούμε (ακόμα και εν αγνοία μας) σαν ψυχικό και σωματικό ελιξίριο. Γεγονός που μας δείχνουν τόσο έντονα, ώστε όταν κάποιες φορές νιώθουμε ανήμποροι να ανταποκριθούμε στον ιδιόρρυθμο αυτό ρόλο μας, οι τύψεις έρχονται και μας κάνουν αρμένικη βίζιτα.

Αυτά τα μεγάλα, βαθιά και γεμάτα δικαιολογημένη υπερβολή συναισθήματα των γονέων συχνά ωθούν τα παιδιά σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Τις οποίες μόλις απέφυγα εντέχνως να χαρακτηρίσω. Οι απαιτήσεις των παιδιών αυξάνονται εκθετικά χρόνο με τον χρόνο σε όλα τα επίπεδα. Απαιτούμε από τους γονείς μας συναισθηματική κάλυψη, κατανόηση, προστασία, συμπαράσταση, συμβουλές, ώθηση και πάνω απ’ όλα σωστή (κατά τη δική μας άποψη) αντιμετώπιση και χειρισμό όλων των θεμάτων που μας αφορούν.

Για κάποιο περίεργο λόγο, με άνεση υπεράνθρωπου, οι γονείς ανταποκρίνονται. Ισορροπούν τέλεια πάνω στο τεντωμένο σχοινί των «θέλω» μας, κάνοντάς μας πρώτα ικανοποιημένους και μετά περήφανους. «Στο θέμα του μεγαλώματος των παιδιών δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη», λένε. Όλως παραδόξως, δεν κάνουν ούτε ένα (άξιο λόγου). Και μεγαλώνουμε.

Μεγαλώνοντας, ο θαυμασμός μας για τον τρόπο που χειρίζονται τη ζωή οι γονείς μας, οδηγεί στην ταύτιση. Στο σημείο της ζωής τους όπου «εφησυχάζονται» (λέμε τώρα) και θεωρούν ότι πλέον έχουμε όλες τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε μόνοι μας, εμείς σκεφτόμαστε ξανά (και ξανά και ξανά) τον εαυτό μας. Την ώρα που ο πατέρας μας πάει να βγάλει τη στολή του σούπερμαν και να ξαναγίνει άνθρωπος, αφήνοντας στον εαυτό του το περιθώριο να κάνει ένα (μεγάλο ή μικρό) λάθος, στεκόμαστε σαν καθρέφτες απέναντί του και του υπενθυμίζουμε, συνήθως όσο πιο χοντροκομμένα μπορούμε, ότι πρέπει να σκεφτεί λίγο καλύτερα. Αλλιώς θα μας απογοητεύσει, θα μας κόψει τα φτερά, θα μας χαλάσει την εικόνα που έχουμε για αυτόν, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την οικογένεια, για όλα.

Σαν ανταπόδοση στον ρόλο του ελιξιρίου που μας είχαν δώσει όταν ήμασταν παιδιά, εμείς τους χρεώνουμε τον ρόλο του «παραδείγματος προς μίμηση». Μόνο προς μίμηση και ποτέ προς αποφυγή. Γιατί οι γονείς δεν έχουν περιθώριο να κάνουν λάθος.

Πέραν όμως από γονείς, αυτά τα «must be perfect» όντα, είναι και άνθρωποι. Με αδυναμίες και ελαττώματα. Και είναι υποχρέωση του κάθε «παιδιού» να εντοπίσει, στη γραφική παράσταση της συνύπαρξης με τους γονείς του, το σημείο καμπής όπου η γονική υπόσταση δίνει τη προτεραιότητά της στην ανθρώπινη. Και να τους δικαιολογεί.

Της Τρισεύγενης Κόλλια

Πηγή : protagon.gr