Πριν από λίγες μέρες στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ένας δημοσιογράφος με ρώτησε αν πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται τέτοιου είδους διοργανώσεις την περίοδο της κρίσης. Μήπως τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να πηγαίνουν κάπου αλλού; Το Φεστιβάλ χρηματοδοτούμενο από το EΣΠΑ, το ευρωπαϊκό πρόγραμμα το οποίο η χώρα μας πασχίζει να απορροφήσει, είχε ότι ένα καλό φεστιβάλ μπορεί να ονειρευτεί: καλή οργάνωση, φιλοξενία, έξοχη επιλογή ταινιών, γεμάτες αίθουσες, ταινίες για την κρίση, ταινίες για τη ζωή, για τον πόλεμο, για τον χωρισμό, επισκέπτες σκηνοθέτες από όλες τις άκρες του κόσμου. Είχε ακόμη και έξοχο καιρό, η Θεσσαλονίκη ήταν στα ομορφότερα της, ήλιος, γαλάζια θάλασσα, μια πλατεία Αριστοτέλους που έσφυζε από κόσμο και κάμερες, θυμίζοντας τις παλιές καλές εποχές της.
Η ευθύνη της καταγραφής της κρίσης έμοιαζε ένα τίποτε μπροστά στην ευθύνη καταγραφή της φύσης, για αυτό και χάρηκα όταν η ταινία «Ζήτω οι Αντίποδες», κέρδισε το βραβείο της WWF. Η ευθύνη της καταγραφής της συνέχισης της ζωής, της μουσικής έμοιαζε και εκείνη πολύ σημαντικότερη από μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία της ολιγαρχίας. Εξού και το κοινό επιβράβευσε μια ταινία για το μουσικό σχήμα Εncardia. Ακόμη και τα παιδιά των ταραχών έμοιαζαν να χαμηλώνουν τις φωνές τους μπροστά στις σκέψεις της Γιαπωνέζας Σαγιόμι, πρωταγωνίστριας της ομώνυμης νικήτριας ταινίας του βραβείου Fipresci, η οποία προσπαθεί να βρει γέφυρες ανάμεσα σε δύο κουλτούρες. Mια μέρα πριν αναχωρήσω από την συμπρωτεύουσα, ανέβηκα στην ταράτσα του ξενοδοχείου Electra Plalace, μαζί με τον Ελληνοκαναδό σκηνοθέτη Τόνι Ασημακόπουλος. «Αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει κρίση εδώ» είπε για να τραβήξει μια φωτογραφία για την μητέρα του που ζει στο Μόντρεαλ.
Πράγματι κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ δεν υπήρχε κρίση. Όχι γιατί δεν υπήρχε πρόβλημα, όχι γιατί δεν υπήρχε ανεργία, όχι γιατί δεν είδα κουρασμένους συνταξιούχους να πωλούν μήλα μέσα στη νύχτα για να τα βγάλουν πέρα. Αλλά γιατί οι άνθρωποι που επισκέφθηκαν το φεστιβάλ αναζητώντας μια διέξοδο ικανοποιήσαν την δίψα τους, μοιράστηκαν τις ανησυχίες τους, και ίσως μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα να ονειρεύτηκαν και να σχεδιάσαν ένα άλλο αύριο για τη χώρα τους. Πρέπει λοιπόν να γίνονται τέτοια φεστιβάλ μέσα στην κρίση; Ίσως να είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από το σκοτάδι.
Tης Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου
Πηγή : protagon.gr
