Όταν μου το πρότεινε η Γ. την ευχαρίστησα πολύ αλλά της είπα ότι δεν θα γράψω σύντομα. Δεν είχα κάτι να πω άλλωστε και δεν ήθελα να γράψω κάτι ανούσιο που θα γραφόταν σε λάθος χρόνο. Αλλά δεν άντεξα και να ’μαι τώρα να γράφω αυτές τις αράδες όχι από την Ελλάδα αλλά από το εξωτερικό.
Μόλις έφυγα από την Ελλάδα και πάτησα σε ξένο έδαφος ένιωσα κάτι περίεργο. Όχι ότι δεν έχω ξαναφύγει, αντιθέτως μάλιστα. Έχω ζήσει στο εξωτερικό και ξέρω το πώς είναι να είσαι έξω από την χώρα σου. Κάθε μα κάθε φορά που φεύγω όμως, τα αισθήματα είναι ανάμικτα. Στην αρχή μου λείπει η Ελλάδα αλλά μετά νιώθω μια απέραντη θλίψη και στεναχώρια για την χώρα μου, συναισθήματα που ορισμένες φορές μετατρέπονται και σε οργή. Προσέξτε! Όχι φυσικά γιατί είμαι Ελληνίδα (ίσα-ίσα, δεν θα μπορούσα νομίζω να υπάρξω κάτι άλλο) αλλά για την κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν. Έκατσα και σκέφτηκα λοιπόν ορισμένα πράγματα γύρω από το τι μου αρέσει και τι με θλίβει σε αυτή την χώρα.
Σκεπτόμενη το πώς θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο έθεσα ως δεδομένο ότι δεν θα παρέθετα θέσεις του τύπου «μ’ αρέσει που είμαι έλληνας επειδή έχω καλά σουβλατζίδικα, επειδή φοράω πέδιλα χωρίς κάλτσες και η μάνα μου τον Αύγουστο απλώνει τραχανά ενώ οι άλλες δεν απλώνουν τίποτα». Αυτά νομίζω είναι λόγια ανθρώπων που προσπαθούν να απλοποιήσουν την υπάρχουσα κατάσταση. Το θέμα φίλε αναγνώστη είναι αλλού. Πιστεύω ότι οι έλληνες πάσχουμε ακόμα (προσέξτε εδώ το πρώτο πληθυντικό) από το λεγόμενο «κατοχικό σύνδρομο» ή «σύνδρομο του ραγιά». Λίγο σκληροί χαρακτηρισμοί ομολογώ αλλά νομίζω ότι είναι απολύτως αληθινοί. Φεύγοντας από την χώρα και μιλώντας με πολλούς έλληνες της διασποράς, άρχισα να βλέπω τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε «υπό» όταν είμαστε στο εξωτερικό; Σίγουρα δεν είναι η αντιμετώπιση των άλλων ή οποία απέναντί μου τουλάχιστον, ήταν άψογη όσες φορές έχω ταξιδέψει και σε όσες χώρες και αν έχω πάει (βέβαια κάποιος από εσάς μπορεί να πει ότι απλά έτυχε, γιατί ένας γνωστός του γνωστού είχε πρόβλημα που πήγε στο εξωτερικό και τον αντιμετώπισαν υποτιμητικά και ρατσιστικά. Εντάξει παντού συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά πολλούς (βρωμο)τουρίστες;) Τότε για ποιο λόγο να νιώθουμε ότι πρέπει να απολογηθούμε για κάτι; Το σκέφτηκα και κατέληξα στο ότι μάλλον όλο αυτό είναι ψυχαναγκαστικό. Ζώντας και μεγαλώνοντας στην Ελλάδα και βιώνοντας την ομολογουμένως πολύ δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στην χώρα εκ των έσω έχει περάσει στην ψυχολογία μας και μας έχει γίνει δεύτερη φύση αυτός ο κομπλεξισμός ( η κόμπλα όπως την λέει ο Θ.) και αυτή η καημενιά γιατί ενώ είμαστε έλληνες, ράτσα παλιά ινδοευρωπαϊκή, είμαστε τώρα σε αυτή την κατάσταση και πρέπει να μας λυπούνται και να μας συμπονούν όλοι.
Πρώτα από όλα, ποιος λέει ότι είμαι ο καλύτερος και είμαι ανώτερος από τους άλλους λαούς; Γιατί μη μου πείτε ότι αυτή η άποψη δεν επικρατεί στους περισσότερους από εμάς ( λέω στους περισσότερους και όχι σε όλους για αποφυγή παρεξηγήσεων).Γιατί λοιπόν πρέπει να είμαι ο καλύτερος; Γιατί έδωσα κάποτε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο; Γιατί έχω μια ιστορία που κανείς άλλος δεν έχει και πολλοί την ζηλεύουν; Γιατί έχω ήλιο 9 μήνες τον χρόνο και θάλασσα πεντακάθαρη; Ναι εντάξει τα έχω όλα αυτά και πολλά περισσότερα και κανείς δεν αμφιβάλλει για αυτά ούτε τα υποτιμάει, αλλά για ποιά από τα παραπάνω πάλεψα στην σύγχρονη ιστορία μου για να τα αποκτήσω;
Προσέξτε δεν θέλω να μας υποτιμήσω ούτε να μας υποβιβάσω σαν λαό. Έχουμε πολύ καλό υλικό σαν άνθρωποι. Είμαστε από καλή πάστα όπως λένε και οι παλιοί. Είμαστε δουλευταράδες, όσο και αν νομίζουν οι ξένοι ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο γιατί αυτό τους προωθούν , είμαστε φιλότιμοι, είμαστε large όπως λένε και οι άγγλοι. Χαιρόμαστε να ζούμε την ζωή μας, έχουμε ποιότητα ζωής, δεν μιλώ για τις μεγαλουπόλεις όπου αυτός ο όρος δεν υπάρχει, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας συμβαίνει αυτό ακριβώς. Έχουμε βγάλει και συνεχίζουμε να βγάζουμε λαμπρούς επιστήμονες που είναι αναγνωρισμένοι σε όλο τον κόσμο (εκτός από την Ελλάδα φυσικά όπου γίνονται γνωστοί τελευταίοι γιατί ουδείς προφήτης στον τόπο του).Είμαστε η χώρα του Μάνου, του Μίκη και της Μελίνας και τους αναφέρω χωρίς επώνυμο γιατί έτσι τους ξέρει όλος ο κόσμος χωρίς συστάσεις. Η φυσική ομορφιά που έχει ο τόπος μας είναι απαράμιλλη και μοναδική. Είμαστε μια τόσο μικρή χώρα η οποία αναλογικά με το μέγεθός της έχει καταφέρει πάρα πολλά στο παγκόσμιο στερέωμα. Τι συμβαίνει όμως και αυτά δεν περνάνε προς τα έξω;
Νομίζω ότι πάσχουμε από marketing ως χώρα. Δεν προωθούμε καλά τους εαυτούς μας ή μάλλον δεν προωθούμε τον καλό μας εαυτό. Έρχεται εδώ ο ξένος, που για να δει ήλιο πρέπει να τον ονειρευτεί , στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και αυτό που συναντάει είναι ένα χάος. Έρχεται να βρει τον παράδεισο των ονείρων του και βρίσκει μια κόλαση. Από πού να ξεκινήσω πρώτα; Από την κατάσταση στους δρόμους; Από την ρύπανση; Από την παντελή έλλειψη σεβασμού; Πας στο εξωτερικό και βλέπεις έναν πολιτισμό που δεν υπάρχει στην χώρα μας! Ναι ξέρω δικές μας οι Καρυάτιδες που έχουν, δικός μας ο Παρθενώνας και τα μάρμαρά του, δικιά μας και η Αφροδίτη της Μήλου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Στην σύγχρονη εποχή όμως πολιτισμός είναι να βλέπεις δρόμους καθαρούς, φανάρια που δουλεύουν, καθαρές στάσεις λεωφορείων χωρίς να είναι γεμάτες από πάνω μέχρι κάτω με ενοικιαστήρια, παλιές και καινούριες αφίσες, βρισιές, graffiti και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, σωστή οδική συμπεριφορά, σωστό σύστημα εκπαίδευσης. Θα μου πείτε τώρα, αυτά τα πράγματα δείχνουν πολιτισμό; Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε τα παπούτσια τον χορευτή. Και εγώ θα απαντήσω, όντως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά ούτε τα παπούτσια τον χορευτή αλλά αν χορεύεις, ένα καλό παπούτσι πάντα βοηθάει για να είσαι καλύτερος. Και αναρωτιέμαι εύλογα, αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες από τις δικές μας; Στο εξωτερικό πως τα κάνουν όλα αυτά δηλαδή; Είναι πιο καλοί από εμάς; Όχι φίλε αναγνώστη, απλά είναι πιο οργανωμένοι, τηρούν κάποιο πρόγραμμα και τους νόμους που υπάρχουν
Ποιο είναι το πρόβλημα και δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε και εμείς αυτό; Να κάνουμε δηλαδή το αυτονόητο. Να σεβαστούμε τον νόμο που ψήφισε το κράτος μας και οι άνθρωποι που εμείς οι ίδιοι στείλαμε εκεί (άλλη πονεμένη ιστορία που δεν την πιάνω γιατί αν δεν σας κούρασα μέχρι τώρα, τότε σίγουρα θα σας κουράσω και δεν το θέλω). Η απάντηση είναι απλή. Είναι το αίσθημα ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν παραβείς τον νόμο και πάντα θα υπάρχει ένα παραθυράκι και ένας γνωστός για να σε σώσει. Είναι το «ωχ αδερφέ» και το «έλα μωρέ εντάξει». Αυτά τα δυο μας έφεραν σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Είναι η έλλειψη παιδείας που έχουμε ως λαός. Λέγοντας παιδεία δεν εννοώ αυτή που αποκτάται με τις σπουδές. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Μην μπερδεύεστε. Αν η παιδεία είχε σχέση με την εκπαίδευση, τότε η Ελλάδα με τόσους ανθρώπους με πτυχία θα ήταν σε επίπεδο παιδείας η καλύτερη χώρα στον κόσμο. Είναι θέμα συνήθειας. Είναι τα σύνδρομα που σας ανέφερα πιο πάνω κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, της κατοχής και της χούντας . Είναι ότι είμαστε λαός της υπερβολής. Χαιρόμαστε πολύ και με ασήμαντα πράγματα( π.χ. πήραμε την Eurovision) και πέφτουμε στην μαύρη κατάθλιψη πάλι για ασήμαντα πράγματα (π.χ. έχασε ο ΠΑΟΚ).
Εδώ νομίζω λοιπόν ότι είναι και το μυστικό μας και η μαγεία που έχουμε σαν λαός. Είμαστε σαν διχασμένη προσωπικότητα. Είμαστε ικανοί να φτιάξουμε το πιο τέλειο πράγμα και την επόμενη στιγμή να το γκρεμίσουμε σε θρύψαλα. «Όμορφη και παράξενη πατρίδα ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα» όπως λέει και ο ποιητής. Γνωρίζοντας όλα αυτά και βλέποντας την εικόνα που περνάμε προς τον έξω κόσμο δεν μπορώ παρά μόνο να θλίβομαι και να στεναχωριέμαι για την κατάντια της χώρας μου και την παντελή έλλειψη σεβασμού που υπάρχει προς αυτήν. Όχι φυσικά από τον απλό κόσμο αλλά από τους απανταχού κυβερνόντες.
Κλείνοντας(επιτέλους!!!!!!!!)νομίζω ότι σαν λαός πρέπει να αποκτήσουμε πρώτα τον χαμένο μας αυτοσεβασμό για να αποκτήσουμε στην συνέχεια των σεβασμό των άλλων χωρών. Αν δεν σέβεσαι ο ίδιος την χώρα σου πως περιμένεις να την σεβαστεί ο τρίτος; Σεβασμό προς τον εαυτό μας, προς τον συνάνθρωπο, προς τους νόμους και συλλογική προσπάθεια για να πάει αυτή η χώρα μπροστά. Όχι αντίδραση σε όλα, γιατί έτσι απλά μπορούμε και άρνηση για την άρνηση, αλλά κριτική σκέψη. Πρώτα σκέψη και μετά δράση. Όλα αυτά είναι πολύ εύκολα να τα λες αλλά δυστυχώς πολύ δύσκολα να τα κάνεις σε συλλογικό επίπεδο. Ας δείξουμε επιτέλους το πραγματικό μας πρόσωπο. Ποιοι πραγματικά είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε σαν λαός.
Αυτά είχα να σας πω. Μέχρι την επόμενη φορά να προσέχετε τον εαυτό σας και να σκέφτεστε ότι ο κάθε ένας μας είναι ένα κομματάκι του πάζλ που λέγεται Ελλάδα. Τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα λειτουργούν καλύτερα ανοιχτά!
Υ.Γ. 1 Οι παραπάνω απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και ουδεμία σχέση έχουν με τις απόψεις των άλλων μελών του Κάθε Μέρα.
Υ.Γ. 2 Ελλάδα συγνώμη μα αν θες να αλλάξω γνώμη πρέπει και εσύ να μάθεις ν’ αγαπάς.
