Photo: Leo Reynolds

Στα δημοσιογραφικά γραφεία, το τελευταίο διάστημα, πραγματικά δεν προλαβαίνουμε να μαζεύουμε πληροφορίες ή, αντίστοιχα, δελτία Τύπου για την «ίδρυση μιας πολιτικής κίνησης». Στην Ελλάδα, όπως όλοι ξέρουμε, οι πολιτικές κινήσεις χρήζουν αγιασμού, κοπής κόκκινης κορδέλας, ας ανοίξουμε και μια σαμπάνια, βρε σύντροφε, κι ο πολιτικός βίος σαν τα μπουζούκια είναι. Να κάνουμε τζερτζελέ, ας πετάξουμε και κάνα γαρίφαλο. Κι αν έρθουμε και στα τρελά πολιτικά κέφια, ας κάνουμε κι ένα κόμμα, απλωτά-απλωτά, όμως, να φαινόμαστε πολλοί.

”Photo:

Συνήθως, οι πολιτικές κινήσεις έχουν ως κύρια πηγή, ως βάση, ως προέλευση, ως αφετηρία, ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα (εξουσίας) και διαθέτουν ως βασικό κορμό τη διχοτόμηση, τον «εμφύλιο» που έχει ενσκήψει στα εσωτερικά της κόκκινης, της πράσινης, της γαλάζιας (ή της ό,τι_να_΄ναι_χρώμα) πολυκατοικίας. Αυτή η ρήξη, ενίοτε αποτυπώνεται σαν χαρτάκι-ραβασάκι στον πίνακα ανακοινώσεων με τα κοινόχρηστα της ψηφοφορίας του μνημονίου. Επίσης συνήθως, προηγείται η ανακοίνωση από κάποιον βουλευτή ότι πρόκειται να διατρανώσει(!) πως ήγγικεν η ώρα για τη δημιουργία μιας πολιτικής κίνησης ή πολιτικού σχηματισμού, σε συνέχεια του κειμένου που είχε δημοσιοποιήσει την προηγούμενη εβδομάδα και το οποίο συνυπέγραφε με συναδέλφους του. Έπειτα, στην πρωτοβουλία που θα ανακοινώσει ο κ. βουλευτής, «δεν αναμένεται να συμμετάσχουν όλοι οι συνυπογράφοντες το – αν θυμάστε – προηγούμενο κείμενο». Στα σίγουρα, αυτή η κίνηση πάντα θα «αποβλέπει στην εκλογική συνεργασία με το τάδε κόμμα». Τι, τσάμπα κάνουμε την (πολιτική) κίνηση;

Κατά αυτή την τακτική ή τη χρονική σύμπτωση, όπως το δει ο καθείς, το ενδιαφέρον πολλών στελεχών και ψηφοφόρων των κομμάτων, στρέφεται στους συσχετισμούς παύλα συμμαχίες που θα διαμορφωθούν στην κάλπη των εθνικών εκλογών. Α, ναι. Και στο κατά πόσον οι προερχόμενες από το τάδε κόμμα πολιτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες θα προσελκύσουν ψηφοφόρους του κόμματος. Αν προσελκύσουν, δηλαδή, επειδή πάντα υπάρχει ορατό το ενδεχόμενο να παραμείνουν μια φρούδα φιλοδοξία.

Οι εκλογές, λοιπόν, έρχονται, στο δρόμο είναι, αλλά το θέμα είναι τι θα ψηφίσουμε στο τέλος, όταν και όποτε αυτές γίνουν. Ίσως να χρειαστούν και κάποια σεμινάρια για να γνωρίζουμε οι ψηφοφόροι ποια είναι τα τελικά κόμματα, ποιοι είναι οι υποψήφιοι, από ποιο κόμμα προήλθαν, με ποιους τσακώθηκαν, από ποιους πολιτικούς συσχετισμούς-πολιτικές κινήσεις κατέφτασαν, «τι έκαναν στο μνημόνιο, μπαμπά», αν ψήφισαν «ναι» κ.λπ. Ίσως να χρειαστεί ο λαός να κάνει βαράκια και μπράτσα για να μπορεί να σηκώσει – όχι το ειδικό βάρος της ψήφου του – όλα τα ψηφοδέλτια των υποψηφίων στο παιχνίδι «Ποιος θέλει να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο;». Ίσως, τελικά, να γίνει βιβλιοδεσία με τους υποψηφίους και να μπαίνεις στο παραβάν του εκλογικού κέντρου με βιβλίο υπό μάλης, «καλή ανάγνωση, μεγάλε».

Δεν ξέρω τι θα γίνει στην περίπτωση που οι υποψήφιοι στις εκλογές θα είναι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους. Αλλά, εντάξει, μην τρελαίνεσαι, όλοι πιστεύουμε στην πολυφωνία, ναι;

Κάνε τώρα κι εσύ ένα κόμμα-πολιτική κίνηση. Μπορείς…

Πηγή : protagon.gr