ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ: Του Θάνου Αθανασίου
Δώδεκα μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί μεταξύ των οποίων τράπεζες, ασφαλιστικές και επενδυτικά funds ετοιμάζονται να ανταλλάξουν τα ελληνικά ομόλογα που διακατέχουν, στο πλαίσιο της εθελοντικής ανταλλαγής, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΙΙF. Αυτές είναι οι:
Allianz, Alpha Bank, Axa, BNP Paribas, CNP Assurances, Commerzbank, Deutsche Bank, Eurobank EFG, Greylock Capital Management, ING Bank, Intesa San Paolo National Bank of Greece.
Από τα μέλη της ίδιας επιτροπής μένει να καθορίσει τη στάση της μόνο η Landesbank Baden-Wuettemberg. To 2011 κατείχε περί τα 268 εκ. ευρώ σε ελληνικούς τίτλους και κατά δήλωσή της «εξετάζει την προσφορά».
Oι οργανισμοί αποτελούν μέλη της εκτελεστικής επιτροπής του IIF και ούτε λίγο ούτε πολύ κατέχουν τα 90 από τα 200 δις που θα ανταλλαγούν. Επισήμως ο ΙΙF δε δεσμεύει τα μέλη του, ούτε τα ίδια τα μέλη προσφέρουν επενδυτικές συμβουλές σε οποιονδήποτε άλλο κάτοχο ελληνικού χρέους. Σε επίσημη ανακοίνωση τής εκτελεστικής επιτροπής αναφέρεται ρητά ότι: «ο κάθε κάτοχος πρέπει να πάρει την απόφασή του, να συμμετάσχει ή όχι στην προσφορά, βασιζόμενος στα ιδιαίτερα συμφέροντά του και στις κατευθύνσεις και τις αναλύσεις των δικών του επαγγελματιών συμβούλων».
Όλοι όμως γνωρίζουν ότι οι αγορές δε λειτουργούν έτσι. Δύσκολα οι μικρότεροι χρηματοδοτικοί οργανισμοί θα αγνοήσουν τις επιλογές των καταξιωμένων. Στις Βρυξέλλες εκτιμούν πως οι «συντηρητικοί παίκτες θα ανταλλάξουν λογιστικά ποσά με πραγματική σταθερότητα». Παρομοίως και οι ριψοκίνδυνοι παίκτες δύσκολα θα αγνοήσουν την άμεση ρευστότητα που προσφέρει το λεγόμενο sweatener. Kαι για τις δύο λογικές υπάρχουν παραδείγματα. Πηγή υπέρ συντηρητικής φλαμανδικής τράπεζας με πολύ μεγάλη κεφαλαιακή επάρκεια αποκάλυψε στο Real.gr ότι «η απόφαση για συμμετοχή στο PSI έχει ληφθεί εδώ και καιρό και αυτές τις μέρες κοινοποιείται στην ελληνική πλευρά». Παρόμοια μηνύματα έρχονται και από αλλού στην Ευρώπη. Σιγή ασυρμάτου επικρατεί γύρω από τις κινήσεις των heads funds.
H γερμανική DSW Ιnvestor protection group εξέδωσε την επενδυτική συμβουλή να απορριφθεί η ελληνική προσφορά από τους ιδιώτες. Είναι όμως η μόνη μέχρι στιγμής που το έχει κάνει δημόσια. Η DSW, οργανισμός ομπρέλα που έχει περί τα 25.000 μέλη αναφέρει σε γραπτή ανακοίνωση πως «ειδικά όσοι έχουν τίτλους που ωριμάζουν σύντομα πρέπει να απορρίψουν την προσφορά». Η DSW αρκετά σοφά για τα συμφέροντα των μελών της συμβουλεύει πως «ο κίνδυνος της απόρριψης είναι διαχειρίσιμος» και πως «αν η συμμετοχή είναι από 75% ως 90%, η συμμετοχή ενδέχεται να γίνει υποχρεωτική, αρά και όσοι απέρριψαν θα αντιμετωπιστούν σαν τους άλλους», ενώ αν ξεπεράσει το 90% θα την έχουν γλιτώσει…
Ουδείς γνωρίζει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων άλλων επενδυτικών συμβούλων. Κάπου εδώ ξεκινάει και η ρώσικη ρουλέτα. Αν κάποιος δε σπεύσει να ανταλλάξει μπορεί να έχει δύο κίνητρα, κατά βάση θεμιτά:
1) είτε πιστεύει πως θα πληρωθεί στο ακέραιο βάσει της αρχικής συμφωνίας που έχει κάνει με το ελληνικό δημόσιο
2) είτε επιθυμεί να εισπράξει τα ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεοκοπίας θεωρώντας πως η Ελλάδα έχει αθετήσει τους όρους δανεισμού της και άρα χρεοκοπεί επιλεκτικά «εκεί που την παίρνει».
Το γεγονός ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί επιλεκτικά, αρνούμενη να εκπληρώσει τους όρους με βάση τους οποίους δανείστηκε από ιδιώτες, που ουδεμία ευθύνη φέρουν για τα εσωτερικά παιχνίδια, τις πολιτικές ίντριγκες και τη διοικητική ανικανότητα που επικρατεί στη χώρα, καταγράφεται στις αξιολογήσεις των γνωστών «οίκων». Επισήμως και με τη στήριξη των εταίρων της η Ελλάδα είναι ένας «μπανταχτζής» και η ΕΕ ένα κλειστό club που αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού κατά το δοκούν και όπως τη συμφέρει. Εάν οι επενδυτές ήταν άνθρωποι συντηρητικοί, μετά από αυτό το φέσι, θα το σκέφτονταν πολύ πριν αγοράσουν και πάλι κάτι που δεν είναι bund, gild ή bund της Federal Reserve, και αυτό θα κάνουν πολλοί.
Κάπως έτσι ίσως και να χαθεί ο στόχος της εξόδου στις αγορές το 2015.
Για τους υπόλοιπους και όσο διαρκεί η προθεσμία που λήγει στις 21.00, ώρα κεντρικής Ευρώπης την Πέμπτη, ισχύει η δήλωση του υπουργού οικονομικών Ε. Βενιζέλου: «αυτή είναι η καλύτερη προσφορά επειδή αυτή είναι η μόνη, η μόνη υπαρκτή προσφορά. Αν μπορούμε να αποφύγουμε την ενεργοποίηση των CDSs αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση. Αν η συμμετοχή είναι σχεδόν καθολική, δε θα ήταν απαραίτητο να ενεργοποιήσουμε τα CACs».
Ο υπουργός μπορεί να μπλοφάρει, μπορεί πάλι και όχι. Γεγονός είναι ότι με υποχρεωτική συμμετοχή η απόφαση του ISDA θα αλλάξει, η ανταλλαγή θα είναι πιστωτικό γεγονός, τα ασφάλιστρα κινδύνου θα πρέπει να πληρωθούν και τότε η Ευρώπη θα δει πόσα απίδια χωράει ο σάκος…
Πηγή: real.gr
