Πρόσφατα, δεν έχει πολύ καιρό που σε ένα τοίχο μιας πολυκατοικίας είδα να γράφεται με σπρέι μια φράση, η οποία ομολογώ με «άγγιξε» κατά πολύ. Δεν ξέρω αν στόχευε κάπου συγκεκριμένα ή απλά γράφτηκε από ένα ανήσυχο νεανικό πνεύμα, όποιος και να το έγραψε πάντως εγώ θέλω πολύ να συμφωνήσω μαζί του αλλά δεν ξέρω αν γίνεται.
Η φράση χαρακτηριστικά έλεγε «Μη δουλεύεις μόνο, αλλά ζήσε κιόλας….» και εδώ έρχεται το μεγάλο δικό μου ερωτηματικό. Σε αυτή την εποχή μπορεί άραγε αυτή η φράση να γίνει πραγματικότητα; Αυτή η θεωρία μπορεί να γίνει πράξη; Κάτι μέσα μου, μου λέει «γιατί να μη γίνεται; στο χέρι σου είναι» και από την άλλη το ξανασκέφτομαι και λέω «μπα δύσκολα τέτοιες ώρες τέτοια λόγια». Δηλαδή; Λάθος εποχή…
Καθημερινά αντιμετωπίζω ανθρώπους γνωστούς και μη, οι οποίοι τρέχουν όλη μέρα για τις υποχρεώσεις της δουλειάς του, για να βγάλουν το μεροκάματο, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν σε αυτό που το κράτος ονόμασε «περίοδο λιτότητας» και ναι διαπιστώνω μετά λύπης μου ότι δεν έχει μείνει σε κανέναν χρόνος για πραγματική ζωή. Όσον αφορά αυτούς που δουλεύουν και έχουν οικογένειες δεν υπάρχει χρόνος να ζήσουν αυτό που τόσα χρόνια έχτιζαν, μια ικανοποιητική δουλίτσα και μια οικογένεια, γιατί οι καταστάσεις δεν το επιτρέπουν. Όσον αφορά δε αυτούς που ψάχνουν δουλειά, ο χρόνος τους εξαντλείται σε αυτό ακριβώς, στην πολυπόθητη ανεύρεση εργασίας, κάτι χρονοβόρο και πλέον χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έφτασε μια εποχή που ο χρόνος για να περάσεις καλά… να ζήσεις… να πεις ότι απολαμβάνεις δεν υπάρχει και αν ποτέ υπάρξει θα έχει μαζί του μια γεύση από τα παλιά, δηλαδή τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν για να φτάσεις μέχρι το σημείο να πεις «ΤΩΡΑ ΖΩ».
Αν πάλι το δει κανείς από την αισιόδοξη πλευρά, όπως το είδε και ο εμπνευστής αυτής της φράσης, δεν είναι και τόσο δύσκολο να το καταφέρεις αν το θέλεις, και εδώ μάλλον κολλάει και η λαϊκή ρήση «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Γιατί η ζωή τελικά είναι μικρή και δεν πρέπει να είναι θλιβερή και δεν πρέπει να καταβάλλεται ούτε από υπερβολικό άγχος ούτε πανικό, άσχετα αν μας το έχουν περάσει έτσι. Άσχετα αν πλέον έχουμε φτάσει να νιώθουμε ευτυχισμένοι μόνο όταν η τσέπη μας είναι γεμάτη. Θα πει κανείς (πολύ πιθανόν νέος γιατί ή πιο μεγάλοι σε ηλικία έζησαν και περίοδο φτώχιας), πως αλλιώς (;), αφού η ζωή έχει γίνει ακριβή, οι υποχρεώσεις ακόμα πιο ακριβές, πως θα νιώσω ευτυχισμένος/η;. Αναμφίβολα το αίσθημα ανασφάλειας μας έχει κυριεύσει και μας πηγαίνει πίσω, αν όμως δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα με περισσότερη ψυχραιμία νομίζω ότι θα φτάσουμε πολύ κοντά σε αυτό που μας προτρέπει να κάνουμε αυτή η φράση.
Μπορούμε να συνδυάσουμε και δουλειά και ζωή έστω και με τα λίγα, να σταματήσουμε να ζούμε με τις ερινύες του παρελθόντος, να παλεύουμε για το παρόν αλλά να ζούμε για να δούμε και μέλλον, γιατί θα υπάρξει μέλλον αυτό είναι σίγουρο. Και ακριβώς πάνω σε αυτό, ταιριάζει και μια άλλη φράση που είχα διαβάσει παλιότερα σε ένα άλλο τοίχο «Ζήσε το τώρα, ξέχνα το χθες, αγάπα το αύριο να ζήσεις αν θες…».
της Λένας Μαρκογιαννάκη
