Με αφορμή την επιτυχημένη εκστρατεία για την συλλογή ρούχων αλλά και κλινοσκεπασμάτων που ξεκίνησαν οι Μητροπόλεις σε όλη την Ελλάδα μαζί με ένα μεγάλο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που πιστεύω ότι παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε σπίτι, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου σε όλη την Ελλάδα ευαισθητοποιήθηκε και έδειξε ότι υπάρχει ακόμα έντονο το αίσθημα της ανθρωπιάς, της αγάπης και κυρίως της αλληλεγγύης.

Πέρασε ο καιρός που ο καθένας κοιτούσε μόνο τον εαυτό του, οι καιροί δυσκόλεψαν κυρίως οικονομικά και ο κόσμος σκέφτεται εντελώς διαφορετικά, όπως κάποτε, που κανένας δεν είχε αλλά ότι είχε και μπορούσε να το προσφέρει το πρόσφερε. Η εποχή της φτώχιας επέστρεψε δυστυχώς, όμως μαζί με αυτή επέστρεψε και «ο άνθρωπος» ευτυχώς. Στο κάλεσμα, λοιπόν, για συγκέντρωση ρούχων και σκεπασμάτων τις τελευταίες δυο εβδομάδες ανταποκρίθηκε πλήθος κόσμου, που σε πολλές περιοχές ήταν μη αναμενόμενο.

Αν ήσασταν από μια μεριά, θα βλέπατε ανθρώπους που δεν θα μπορούσατε ποτέ να το διανοηθείτε πως θα βοηθούσαν το συνάνθρωπο. Είχα ξεχάσει ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που συμμερίζεται το πρόβλημα του διπλανό του και η Κυριακή ήταν μια μέρα που μου το ξαναθύμισε. Η εκστρατεία θα συνεχίσει για να θυμίσει και σε πολλούς ακόμα ότι οι καιροί άλλαξαν και ότι πλέον αν δεν δώσεις αγάπη δεν θα πάρεις κιόλας, είτε ακόμη να χτυπήσει το καμπανάκι «πότε δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή!». Θα έλεγα, λοιπόν, ότι πρέπει να αλλάξουμε λίγο τη νοοτροπία μας και να μπούμε στη λογική «αν έχεις δυο δώσε το ένα ή έστω το μισό», με ανταπόδοση φυσικά το απόλυτο αίσθημα της προσφοράς και της καλής πράξης. Βέβαια ακόμα και αν ολοκληρωθεί αυτή η εκστρατεία, μπορούμε να συνεισφέρουμε και απο μόνοι μας φτάνει να το θέλουμε, δεν χρειάζεται πάντα κάποιος άλλος να μας παρακινεί.

Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο με άγγιξε το συγκεκριμένο ζήτημα ήταν γιατί, ο έρανος αυτός ξεκίνησε για να διαδώσει σε όλη την Ελλάδα ένα σπουδαίο μήνυμα που είχε ξεχαστεί εδώ και χρόνια «Αγαπάτε αλλήλους» αλλά και για να δώσει ένα σημαντικό ηθικό δίδαγμα ότι «ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπιά του όταν θέλει να την χάσει». Τελικά δεν έχουν άδικο όταν λένε ότι η φτώχεια φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους.

της Λένας Μαρκογιαννάκη