Αν σας πω τώρα ότι έχω καταλάβει τι ακριβώς υπογράψαμε και τι συγκεκριμένες επιπτώσεις θα έχουνε αυτές οι τζίφρες στο σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, θα σας πω ψέματα. Αυτό που οσφραίνομαι πάντως στην ατμόσφαιρα, είναι πως μια ελαφρά ανακούφιση απελευθερώθηκε μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό, μέσα από πολλά ανήσυχα στήθια. Και για να είμαι σαφής, περιλαμβάνω και τον εαυτό μου στους βαθύτατα ανακουφισμένους γιατί «αυτό το κάτι μέσα μου το εντελώς δικό μου» (όπως το λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος) διακρίνει ξεκάθαρα πως αν δεν είχε γίνει αυτό το πρώτο βήμα προς «μια κάποια ομαλοποίηση» τα χαράματα της Τρίτης, η Ελλάδα θα είχε περάσει ήδη (ξανά) στον «τρίτο κόσμο» και θα όδευε προς την τελική καταστροφή της –που είναι η πραγματική απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας της επί των εδαφών της.
Απομονωμένη και στριμωγμένη στη γωνία, δεν θα μπορούσε πια να κάνει τίποτα άλλο από το να ενδώσει στις συνεχείς «παρενοχλήσεις» (μετά συγχωρήσεως) της φίλης και γείτονος Τουρκίας – υποχωρώντας ατάκτως σε μια ενδεχόμενη επιθετική της κίνηση στην Μυτιλήνη πχ, την Χίο –ή και σε μια απλή βραχονησίδα σαν τα Ίμια -για τα οποία αναγκαστήκαμε να πούμε και ευχαριστώ στις ΗΠΑ που απέτρεψαν τότε τα χειρότερα.
Οι απόψεις μου αυτές είναι περισσότερο προϊόντα μιας διαίσθησης (που δεν με έχει όμως προδώσει και την εμπιστεύομαι απολύτως) παρά σε χαρτιά και ντοκουμέντα, στοιχεία, αριθμούς και λογική επεξεργασία των γεωπολιτικών δεδομένων. Μπορεί να είναι λανθασμένες, μπορεί να είναι αμόρφωτες, μπορεί να είναι αβάσιμες, το γεγονός πάντως είναι πως από την Τρίτη τα χαράματα το νερό άρχισε πάλι να κυλά δειλά-δειλά στο αυλάκι και, αν όλα πάνε καλά, θα δυσκολευτούμε όσο δεν έχουμε καν διανοηθεί, θα σταθούμε όμως ξανά γρήγορα στα πόδια μας, έχοντας πάρει (για άλλη μια φορά στη ιστορία), ένα σκληρό αλλά και διδακτικότατο μάθημα.
Από δω και μπρός, αφού γίνουν όσα πρέπει να γίνουν με τα PSI και τις δανειακές μας υποχρεώσεις, όπως έχει δεσμευτεί το «σύστημα», θέλει δεν θέλει, πάει πια για εκλογές. Αλλά και να αποφάσιζε να αθετήσει τις δεσμεύσεις του, κόμμα με την «δεδηλωμένη» δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Βουλή και το μόνο μονοπάτι που δεν θα καταγραφεί ως παρεκτροπή από την (κουτσή-στραβή) «κοινοβουλευτική δημοκρατία» μας, είναι αυτό της κάλπης. Δεν απομένει παρά να αποφασιστεί και μια συγκεκριμένη ημερομηνία (λένε για Μάιο τώρα πια) για να βρεθούμε πια καθαρά και ξάστερα ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί μπροστά στις ευθύνες μας. Και δεν μιλάω για τις «παλιές» ευθύνες που μας οδήγησαν στην καταστροφή (και που πρέπει και αυτές επειγόντως να κατανεμηθούν για να αποδοθεί επιτέλους λίγη δικαιοσύνη μπας και μας βοηθήσει αυτό να νοιώσουμε λιγότερο προδομένοι από αυτούς που ψηφίσαμε – για να μας ξεπουλήσουνε κοψοχρονιά).
Καιρός του σπείρειν λοιπόν. Φτάνει πια η γκρίνια. Ήρθε η ώρα για καινούργιες ιδέες, ανοίγματα, συνεργασίες, εξασφάλιση των επενδυτών που έχουν την διάθεση να ποντάρουν στην ανάκαμψή μας, ενθάρρυνση των νέων Ελλήνων που ονειρεύονται να δημιουργήσουν. Η μιζέρια, η γκρίνια, η γκαντεμιά, το «όλοι οι άλλοι φταίνε» και τα μεταμοντέρνα μοιρολόγια, δεν θα μας οδηγήσουν πουθενά. Έχουμε ένα πολιτικό προσωπικό που είναι κυριολεκτικά για τα μπάζα: πρέπει να απαλλαγούμε από αυτό. Και πρέπει να φροντίσουμε ώστε η διοίκηση του Κοινού μας βίου να περάσει σε χέρια ικανά, σπουδαγμένα, εργατικά, δημιουργικά, με όρεξη για δουλειά και δυναμικές καινοτομίες. Ας τα ξαναπούμε: τουρισμός με χίλια, εκμετάλλευση της ηλιοφάνειας και των ανέμων μας παντού στην Ελλάδα γα την παραγωγή (και την εξαγωγή) ηλεκτρικής ενέργειας, αναγέννηση της αγροτικής μας παραγωγής ώστε να υπερεπαρκεί για εμάς και να περισσεύει και για εξαγωγές, συνεκμετάλλευση με όποιον ενδιαφέρεται (και ενδιαφέρονται πολλοί) του υποθαλάσσιου και υπόγειου ενεργειακού μας πλούτου –και χίλια δυό άλλα που θα σκεφτούμε και θα εφαρμόσουμε.
Το πένθος και οι μελαγχολίες είναι καιρός να λήξουν. Να πετάξουμε τα μαύρα της χαροκαμένης πτωχής χήρας, την κατήφεια, τον αλληλοσπαραγμό και την γκρίνια να πέσουμε με τα μούτρα στην δουλειά, την δημιουργική δουλειά. Έχουμε μέσα στα κεφάλια μας όλοι ένα όργανο ανεκτίμητο –πρέπει επιτέλους να το χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά, όχι με διορισμούς, εξαρτήσεις, πάρε-δώσε και μαλαγανιές παλαιοελληνικές. Θερίσαμε μέχρι και τους θάμνους με τα θυμάρια και τη ρίγανη –και ό,τι άλλο αυτοφυές.
Καιρός του απείρειν τώρα, λοιπόν.
Του Άρη Δαβαράκη
Πηγή: protagon.gr
