«Είναι αλήθεια ότι οι έλληνες αστυνομικοί θα επιχειρήσουν να συλλάβουν τον Τόμσεν, τον Ντερόουζ και τον Μαζούχ;». Το ερώτημα με βρήκε κατακέφαλα το μεσημέρι του Σαββάτου (χθες δηλαδή) λίγο μετά την βροχή και την πορεία. Ήμουν στην γωνία της Βουκουρεστίου με την Πανεπιστημίου όταν ένα ξένο τηλεοπτικό συνεργείο (νομίζω Αυστριακό) κινηματογραφούσε την ωραία μας πόλη.
Τα οχυρωματικά έργα στις Τράπεζες (έβαζαν χοντρότερες λαμαρίνες), τα σπασμένα μάρμαρα στου Ζολώτα, τα κατεστραμμένα παρτέρια στον πεζόδρομο έξω από του Ζώναρς, την μπαρουτοκαπνισμένη είσοδο του Άττικα.
Η ελληνίδα συνοδός του συνεργείου – και μεταφράστρια τους – είχε την φαεινή ιδέα να με συστήσει ως έναν δημοσιογράφο που δουλεύει στην ελληνική τηλεόραση και στο πιο γνωστό portal (SIC) γνώμης της χώρας. Την συνέχεια την φαντάζεστε. «Είναι αλήθεια ότι η αριστερά θα πάρει 40%; Το κόμμα του Παπανδρέου έπεσε από το 40% στο 8%; Το 40% των ελλήνων θέλει να επιστρέψετε στη δραχμή;» (η αλήθεια είναι ότι οι «συνομιλητές» μου – τώρα που το σκέφτομαι – είχαν μια εμμονή με το 40 – λέτε από το έπος;).
Σε ορισμένα ερωτήματα προσπαθούσα να απαντήσω ως δημοσιογράφος, σε άλλα ως Έλληνας, όταν όμως μου έθεσαν το θέμα της σύλληψης της «τρόικα», ξέσπασα. Τους εξήγησα ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που όλοι προσπαθούν να είναι αρεστοί σε όλους. Τα κόμματα στους ψηφοφόρους τους, οι δημοσιογράφοι στους ακροατές τους, ε τι να κάνουν και οι κακόμοιροι συνδικαλιστές της αστυνομίας επικήρυξαν τους «τροϊκανούς» μήπως και φάνε λιγότερο ξύλο από τους διαδηλωτές.
Το χιούμορ μου δεν έγινε αντιληπτό από τους ξένους συναδέλφους οι οποίοι επέμεναν να προβληματίζονται σοβαρά. Ήθελαν – άκουσον άκουσον – και μια πρόβλεψη για την στάση που θα κρατήσουν μετά τις εκλογές ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης. Τι να τους πω; Ότι ο πολέμιος του καπιταλισμού (και των τραπεζών) Παπανδρέου είναι αυτός που (δεν) διαπραγματεύθηκε το πρώτο μνημόνιο; Ότι ο υπερασπιστής του «μεγάλου μνημονίου» Σαμαράς, είναι ο πάλαι ποτέ φίλος των απανταχού αντιμνημονιακών; Ότι ο όψιμος αντιστασιακός Καρατζαφέρης ήταν ο λάτρης όλων των μικρών και των μεγάλων μνημονίων; Τι να τους πω και τι να καταλάβουν; «Πώς λέτε την κολοτούμπα στα Αυστριακά», τους ρώτησα αλλά παρά τις προσπάθειες τις συνοδού – μεταφράστριας, το χειλάκι τους δεν έσκασε.
Ήξεραν πάντως για την Ξενογιαννακοπούλου, «την υπουργό εξωτερικών» («αναπληρωματική» τους διόρθωσα), την μοσχαναθρεμμένη του Παπανδρέου που έπαιρνε κάθε χρόνιο και μια νέα καρέκλα έχοντας ως οδηγό την συνταγή «δεν μιλάω – δεν κουνάω». Και τώρα για να έχει «καλά γεράματα» – έτσι κι αλλιώς Βουλή δεν θα ξαναέβλεπε – αποφάσισε να πει το «μεγάλο όχι».
«Και οι δημοσιογράφοι;». Άλλη πικρή ιστορία, αναστέναξα. Αφού έδωσαν όλες τις μάχες ενάντια σους Γερμανούς κατακτητές και κάλεσαν τον κόσμο να βγει στους δρόμους «για να μην περάσει ο εκβιασμός τους», τώρα αντιλαμβανόμενοι ότι η άτακτη χρεωκοπία πλησιάζει, «τα γυρίζουν» και ζητούν από τους βουλευτές να πουν το «μεγάλο ναι».
«Οι Έλληνες Βουλευτές πάντως θα ψηφίσουν και αυτό το μνημόνιο», ήταν η «τελική» πρόβλεψη μου. «Και αυτοί που θα πουν «όχι», θα το κάνουν με την σιγουριά ότι κάποιοι άλλοι θα πουν «ναι».
«Και το 40% των Ελλήνων δεν είναι με την δραχμή» τους διόρθωσα πριν τους αποχαιρετήσω – αυτή τη φορά επέμενα εγώ. «Παίζουν και αυτοί με τις δημοσκοπήσεις, όταν οι δημοσκοπήσεις δεν παίζουν μαζί τους».
ΥΓ. Και μιας και μιλάμε για κοροϊδίες και επειδή ορισμένοι, συνεχίζουν να επαινούν τον Σαμαρά και τον Παπανδρέου (εναλλάξ) που σώσανε τον 13 και τον 14 μισθό, τους θυμίζω ότι οι δανειστές (αλλά και οι επιχειρηματίες και οι μισθωτοί και ο κόσμος όλος) υπολογίζουν το κόστος εργασίας σε ετήσια βάση. Ποια η διαφορά αν θα είχαμε 14 μισθούς επί 500 ή 12 μισθούς επί 585. Και στην μια περίπτωση και την άλλη 7.000 τον χρόνο θα πάρουμε. Ποιόν κοροϊδεύουν λοιπόν οι υψηλόμισθοι θαυμαστές των αρχηγών παίζοντας με τα νεύρα των χαμηλόμισθων ψηφοφόρων;
Tου Σταύρου Θεοδωράκη
Πηγή: protagon.gr
