Την ώρα που ο ελληνικός λαός προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη σκληρή λιτότητα που του επιβάλουν, 117 πρώην βουλευτές και όχι μόνο, των δυο μεγάλων κομμάτων διεκδικούν αναδρομικά, διάφορες άλλες αποδοχές αλλά και αποζημιώσεις για ηθική βλάβη. Δεν είναι τραγική ειρωνεία; Ο κόσμος δεν έχει να φάει και οι ασυνείδητοι ζητάνε αναδρομικά, ειλικρινά σε αυτή τη χώρα δεν έμεινε στάλα ντροπής; Μα καθόλου συνείδηση; Κανένα αίσθημα ευθύνης; Δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους; Όχι όχι έμεινε, βρέθηκαν δυο τρεις, οι οποίοι είχαν «τσίπα» και αποποιήθηκαν – παραιτήθηκαν από την διεκδίκηση των αναδρομικών. Κατά τη γνώμη μου, βέβαια όχι φυσικά επειδή δεν τα θέλουν αλλά επειδή φοβούνται την θεία δίκη και όχι την κατακραυγή του κόσμου καθώς δεν είναι πλέον ούτε βουλευτές εν ενεργεία, ούτε κρατικοί αξιωματικοί εν ενεργεία αλλά απλά συνταξιούχοι άρα θεωρούν πως δεν θα έχουν σοβαρές για αυτούς συνέπειες, είτε να μην εκλεγούν ας πούμε είτε να μην απολυθούν.
Διαβάζω από προχθές τα άρθρα που γράφονται για το επικείμενο θέμα και όλα ξεκινάνε κάπως έτσι «Θύελλα αντιδράσεων αναμένεται να προκαλέσει το γεγονός ότι 117 πρώην και συνταξιούχοι βουλευτές από τα δύο μεγάλα κόμματα προσέφυγαν στη δικαιοσύνη διεκδικώντας με αγωγές καταβολές αναδρομικών, που προκύπτουν από διαφορές των αποδοχών τους….» ή «Σάλος έχει δημιουργηθεί…» κ.ο.κ. Το πιο γελοίο όμως από όλα είναι ότι το συνολικό ποσό των αποζημιώσεων δεν μπορεί να εκτιμηθεί ακριβώς, καθώς ο καθένας από αυτούς έχει καταθέσει αυτοτελή αγωγή στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών. Ο καθένας φυσικά κοιτάει την κοιλιά του. Δεν είναι όμως ούτε πέντε ούτε δέκα αλλά είναι 117 «προδότες» οι οποίοι όχι μόνο χόρτασαν όσα έφαγαν αλλά χώνεψαν και τώρα ζητάνε και άλλα. Αναρωτιέμαι αν ένας από αυτούς γνωρίζει την κατάσταση της μέσης οικογένειας στην Ελλάδα που καθημερινά βλέπει να μειώνεται το βιοτικό της επίπεδο, που καθημερινά στις ειδήσεις αναφέρονται περιστατικά παιδιών που πηγαίνουν σχολείο και λιποθυμάνε από την πείνα, γιατί δεν έχουν οι γονείς να τα ταΐσουν. Μας καταντήσαν υποανάπτυκτη χώρα και παρόλα αυτά αυτοί το χαβά τους…
Αξέχαστη λοιπόν είναι η φράση του Βασίλη Αυλωνίτη που ταιριάζει ακριβώς στην περίπτωση αυτή «Ωρε που πάμε ρε που πάμε;;;;». Υπάρχει άραγε πιθανότητα να σωθούμε; Γιατί μπορεί εμείς να θέλουμε αλλά από τι φαίνεται κανένας από αυτούς δεν θέλει. Και ας βγαίνουν από το πρωί κάποιοι από αυτούς στα κανάλια για να αποποιηθούν κάθε ευθύνη ώστε να βουλώσουν το οργισμένο στόμα του φτωχού λαού. Γιατί στα λόγια όλα είναι καλά, αλλά ποιος από αυτούς θα καταθέσει γραπτή παραίτηση από την διεκδίκηση των αναδρομικών, θα σας πω εγώ… κανένας. Καθώς το θέμα σε δέκα μέρες το πολύ είκοσι θα έχει ξεχαστεί και κανείς δεν θα πάρει είδηση τι απέγινε και αυτοί θα τα πάρουν τα λεφτά γιατί για κάτι τέτοια «λεφτά υπάρχουν» και θα ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς χειρότερα ή μάλλον και μη χειρότερα…
