Σήμερα το πρωί παρακολουθώντας μια εκπομπή στην ελληνική φυσικά τηλεόραση, άκουσα μια εξαιρετική παρομοίωση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, μια εκπληκτική μεταφορά για το ελληνικό γίγνεσθαι, η οποία με βρήκε να χαμογελάω ακούγοντας την και παράλληλα με βρήκε απόλυτα σύμφωνη.
Με πολύ συνοπτικό τρόπο και στα πλαίσια της «σάτιρας», στηριζόμενη σε αθλητική ορολογία η Ελληνική πραγματικότητα παρομοιάστηκε με «Ποδοσφαιρική ομάδα», όπου οι ποδοσφαιριστές είναι καλοί, ως επί των πλείστον. Παρόλα αυτά όμως, το γήπεδο είναι δυστυχώς καμένο, η εξέδρα ελλιπής καθώς οι οπαδοί δεν βρίσκουν κανένα πλέον ενδιαφέρον και η διοίκηση, το σημαντικότερο κομμάτι όλων που εκεί στηρίζεται η ύπαρξη της είναι για τα πανηγύρια …
Υπάρχουν χιλιάδες παροιμίες και μεταφορικές εικόνες που ταιριάζουν στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα, καθημερινά τα blogs και τα διάφορα forums συζητήσεων κατακλύζονται από αυτές. Οι περισσότερες εκ των οποίων συνήθως, για να μην πω πάντα και γίνω υπερβολική, ταιριάζουν ακριβώς σε όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο καιρό. Δεν το κρύβω πως έχω γίνει οπαδός αυτών των παρομοιώσεων, καθώς θεωρώ ότι είναι μια σύγχρονη μορφή των παλαιών λαϊκών ρήσεων, που ο λαός συνήθιζε να βγάζει μέσα από δύσκολές καταστάσεις της ζωής του. Για μένα όλες αυτές οι μεταφορές και παρομοιώσεις θα μείνουν για μια ζωή και θα μας στοιχειώσουν για πάντα και εμάς και πολύ περισσότερο τις επόμενες γενιές. Ο ελληνικός λαός είχε κάποτε «Μνήμη ψαριού», νομίζω ότι πατώντας του τον κάλο, η μνήμη έγινε για πολλούς και θα γίνει για ακόμα περισσότερους μνήμη ελέφαντα ή καμήλας (ζώα με εξαιρετικά καλή μνήμη).
Και για να δείτε πως ο κόσμος έχει πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας έφτασε σε σημείο να σατιρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Και το λέω αυτό με βάση μια υπέροχη παρομοίωση που διάβασα και άκουσα επανειλημμένα το τελευταίο διάστημα πριν «αλλάξουμε» κυβέρνηση, η οποία αφορούσε τόσο αυτήν (την πρώην κυβέρνηση) και τον πρωθυπουργό της, όσο και τον ελληνικό λαό ο οποίος μέχρι τότε αγνοούσε την κατάσταση, είτε εκούσια είτε ακούσια. Συγκεκριμένα, παρομοίαζε τον πρωθυπουργό με επικίνδυνο οδηγό, την κυβέρνηση και γενικά το πολιτικό σύστημα με χαλασμένο αυτοκίνητο και τον ελληνικό λαό, απλά να κοιτάει την τιμή της βενζίνης και να εξίσταται για αυτήν, θεωρώντας ότι όλα τα άλλα βαίνουν καλώς. Παρουσιάζοντας τον εκτός πραγματικότητας. Νομίζω, ότι όχι μόνο ερχόταν «κουτί» αλλά απεικόνιζε με ακρίβεια την πραγματικότητα.
Έτσι, λοιπόν, στο μυαλό μου έρχονται πολλές κλασικές αλλά από ότι φαίνεται διαχρονικές παροιμίες που ταιριάζουν γάντι στην ελληνική πραγματικότητα. Αν μπορούσα να διαλέξω τις καλύτερες και τις πιο ταιριαστές θα ήταν: «Ήτανε στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος», θέλοντας σαφώς να εστιάσω στις λάθος πολιτικές του παρελθόντος, οι οποίες όχι απλά δεν θα αλλάξουν αλλά θα χειροτερέψουν καθώς και με την νέα κυβέρνηση σωτηρίας το μέλλον της Ελλάδας συνεχίζει και θα συνεχίσει να είναι αβέβαιο, χωρίς να προεξοφλώ φυσικά καταστάσεις. Επίσης η παροιμία «Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα», όταν μιλάμε για μια Ελλάδα πουλημένη πλέον και οι δυο μεγάλοι πολιτικοί αρχηγοί πριν δυο βδομάδες μαλώνανε όχι μόνο σε ξένο αχυρώνα αλλά για ξένο αχυρώνα.
Και τέλος, «Όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει», όπου κάτι ανάλογο θα συμβεί και με την Ελλαδίτσα μας. Καθώς όταν όλοι έχουν άποψη για όλα και δεν υπάρχει αίσθημα συνεργασίας, αυτό που λέμε «καλή διάθεση για συναίνεση», θα χρειαστούν χρόνια ακόμα για να δούμε μια καινούργια και πάνω από όλα καλή μέρα. Κλείνοντας, λοιπόν, και επειδή εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος θα δανειστώ ένα στίχο διαχρονικό του Αλέκου Σακελλαρίου, που όλοι τον έχουμε ακούσει από τη φωνή του Γρ. Μπιθικώτση: «Κάντε υπομονή και ουρανός θα γίνει πιο γαλανός…».
