να από τα πιο σημαντικά θέματα της επικαιρότητας είναι αυτό των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η ελληνική κοινωνία στο βωμό της διεκδίκησης των εργασιακών και όχι μόνο δικαιωμάτων της έχει οδηγηθεί σε μαζικές στάσεις εργασίας, ωριές, ημερήσιες ακόμη και πολυήμερες. Αυτό που εγώ αναρωτιέμαι είναι αν τελικά όλοι μας γνωρίζουμε την έννοια της απεργίας.
Τι αυτή υποδηλώνει; Έχει αποτελέσματα η εφαρμογή της ή είναι μάταιος κόπος; Αν δεν είναι χαμένος κόπος γιατί δεν την υπερασπίζονται όλοι όσοι ανήκουν στους αδικημένους, αν πάλι δεν οδηγεί πουθενά και δεν βρίσκεται λύση μέσω αυτής της οδού, γιατί καθημερινά υπάρχει κόσμος που περπατάει αυτή την οδό;
Αρχικά, θεώρησα σωστό να αποτυπώσω εδώ έναν από τους πολλαπλούς ορισμούς που έχουν αποδοθεί στον όρο «απεργία». Η απεργία, λοιπόν, αποτελεί μέσο έκφρασης του δικαιώματος της ελευθερίας και μέσο άσκησης πίεσης εργαζομένων σε σχέση εξηρτημένης εργασίας κατά των εργοδοτών τους και κατά του κράτους όταν αυτό λειτουργεί ως εργοδότης. Πρόκειται για την μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία. Και για την ιστορία, οι απεργίες έγιναν αρχικά σημαντικές κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης.
Με βάση τον ορισμό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν λόγο που γίνονται και λογικά θα έχουν και αποτελέσματα. Γιατί αν το σκεφτούμε καλύτερα, απεργία ίσως και να σημαίνει πιο λαϊκά «εκβιασμός» για καλό σκοπό και αν έχει και σωστές διαδικασίες διαπραγματεύσεις θα έχει και θετικά αποτελέσματα. Στην περίπτωση της Ελλάδα ως εργοδότης ορίζεται το κράτος και ως απεργοί τα κοινωνικά στρώματα που επλήγησαν από τα δυσβάσταχτα μέτρα που πάρθηκαν και συνεχίζουν να παίρνονται μέχρι σήμερα από την κυβέρνηση με απώτερο σκοπό «τη σωτηρία μας».
Ωστόσο, σε μια κοινωνία καταπονημένη είναι λογικό ο κόσμος να μην έχει κουράγιο να βγει στους δρόμους, είτε ακόμη να απεργήσει χάνοντας έστω και το πενιχρό μεροκάματο που του ανήκει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πλέον ένα κομμάτι «ψωμί» και αν το έχει σωπαίνει. Εδώ μας οδήγησαν οι καταστάσεις, στην εξαθλίωση και την υποταγή. Η απεργίες του σήμερα έχουν ίσως ένα ενδόμυχο στόχο, την ευαισθητοποίηση όχι της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία συνήθως αδιαφορεί, αλλά στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κόσμου που πλήττεται καθημερινά.
Αν, λοιπόν, ο σκοπός είναι να ξεσηκωθεί ο κόσμος, να δημιουργηθεί δηλαδή αυτό που λέμε μια σύγχρονη κοινωνική επανάσταση αυτό μάλλον υποδηλώνει κάτι τρομακτικό που κανένας δεν θέλει ακόμη τουλάχιστον να το διανοηθεί. Σημαίνει κοινωνική αναταραχή…. δηλαδή με άλλα λόγια η απόλυτη αποσταθεροποίηση της χώρας….
