1)Τις καταρρεύσεις ακολουθούν οι εκτοξεύσεις;…

Σε μια εβδομάδα οι απώλειες του Γενικού Δείκτη ξεπέρασαν το 10%, στο μήνα το 15% και από την αρχή του χρόνου το 22%. Έχουμε επιτάχυνση της ταλαιπωρίας που ονομάστηκε διόρθωση το 2011 και υπό φυσιολογικές συνθήκες οι επιταχύνσεις οδηγούν σε καταρρεύσεις και αυτές σε εκτοξεύσεις…

Όταν δρομολογούνται τέτοιες συνθήκες, όπως λένε οι παλιοί, αυτό που πρέπει να φοβίζει δεν είναι το βάθος που θα σταματήσει η διόρθωση, αλλά το ύψος που θα σταματήσει η ανοδική αντίδραση που θα ακολουθήσει.

Συνήθως πάει μακρύτερα από εκεί που και ο πιο αισιόδοξος μπορεί να περιμένει με αποτέλεσμα όλους αυτούς που πούλησαν, για να προλάβουν να γράψουν τα κέρδη, να τους βάλει να αγοράσουν υψηλότερα και όταν η τάση θα έχει καταστεί για το κοινό νου αδιαμφισβήτητη να τους ετοιμάσει το επόμενο Βατερλό…

Η αγορά μας στις 1.100 μονάδες γράφει τα χαμηλά των τελευταίων 15-16 ετών. Αν αποπληθωρίσουμε αυτές τις ονομαστικές τιμές έχουμε επίπεδα πραγματικού δείκτη ίσως και χαμηλότερα από τις 500 μονάδες που ήταν τα χαμηλά τις δεκαετίας του ’90…

Τα επίπεδα των 1.000 μονάδων είναι πολύ χαμηλότερα από αυτά των 1.800-2.000 που ενδεχομένως να υπολόγιζε κάποιος σαν όριο της μιας διόρθωσης. Το 1990 ο Δείκτης βρέθηκε στις 1.800 και τρία χρόνια αργότερα στις 500 μονάδες αντί το πιθανό των 1.000 μονάδων που θα φαινόταν λογική διόρθωση. Λίγα χρόνια αργότερα στις 5-6.000 μικρή σημασία είχε αν κάποιος εγκλωβίστηκε στις 1.000 ή τις 600 μονάδες…

Αυτό που είχε σημασία ήταν να μην είχε εγκλωβιστεί σε μετοχές εταιρειών που έβαλαν λουκέτο, ανακεφαλαιώθηκαν με παραίτηση των παλιών μετόχων ή απλά αποσύρθηκαν από το ταμπλό…

Οι χρηματιστηριακές αγορές υπάρχουν γιατί συνηθίζουν να δρομολογούν το αδιανόητο αντί του προφανούς για το κοινό.

Η άποψη της στήλης παραμένει πως είναι προτιμότερο στο χρηματιστήριο να αναζητάς κατεύθυνση με την εις άτοπον απαγωγή παρά με το προς το που φυσάει αυτό που ο συρμός θεωρεί κοινή λογική.

 

2) Τραπεζικές πιέσεις…

Οι πιέσεις των τραπεζικών μετοχών σε αυτά τα επίπεδα μαρτυρούν πιθανά πωλήσεις μετόχων που γνωρίζουν κάτι παραπάνω για τους όρους επανακεφαλαιοποίησης.

Ο στόχος τέτοιων πωλήσεων θα μπορούσε να είναι η οριστική απομάκρυνση ή απλά μια προσπάθεια επανεισόδου μέσω μιας αύξησης μετοχικού κεφαλαίου που σίγουρα θα ακολουθήσει.

3) Οι αγορές και οι πολιτικοί…

Σε αυτή τη φάση συνεχίζει να διευρύνεται η διάσταση μεταξύ πολιτικής και αγορών. Οι αγορές εκτιμούν πως οι πολιτικοί τόσο σε Ευρώπη όσο και ΗΠΑ κινούνται με βάση το βραχυπρόθεσμο πολιτικό τους συμφέρον και όχι αυτό της οριστικής διευθέτησης των προβλημάτων που έχουν συσσωρευτεί.

Στην Ευρώπη οι απαντήσεις που δίνουν στην συνεχώς διευρυνόμενη κρίση είναι με το σταγονόμετρο προκειμένου να μην εισπράξουν τις αντιδράσεις του εκλογικού σώματος.

Στις ΗΠΑ η λύση που δόθηκε μοιάζει να επαρκεί μόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Οι πολιτικοί οικτίρουν τις αγορές, με τον τρόπο που ο αλκοολικός τα βάζει με την ύπαρξη της κύρωσης του ήπατος…

4) Και οι έσχατοι έσσονται πρώτοι…

Το 2011 είναι δύσκολο για κάποιον να μιλήσει για τα πλεονεκτήματα των μετοχών, ειδικά αν είναι διαχρονικός φίλος της μετοχικής ιδέας και συ-μετοχικής δημοκρατίας, τόσο από άποψη ιδίου οφέλους, όσο και από πίστη στην ιδέα της προόδου και αναδιανομής του πλούτου και της εξουσίας που συμβολίζουν.

Το 2011 είναι εύκολο για κάποιον να κάνει καριέρα δημοφιλίας μνημολογώντας και προβλέποντας το σπάσιμο όλων των σφραγίδων της αποκάλυψης και όλων των πιθανών καταστροφών που θα μπορούσαν να απειλούν το σύμπαν σε όλες τις εκδοχές του.

Το 2011 είναι πιο εύκολο και κοινωνικά αποδεκτό να μιλάει κάποιος για χρυσές λίρες και σπόρους λαχανικών που θα φανούν χρήσιμοι μετά μια πιθανή κατάρρευση του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Κι όμως όταν έπρεπε να μιλάει κάποιος για χρυσές λίρες και το ενδεχόμενο μιας παγκόσμιας ανατάραξης λόγω του χρέους που είχε ήδη συσσωρευτεί στη Δύση οι αντιδράσεις ήταν ανάλογες…

Η στήλη υπό την υπογραφή του Κάγκελαριου στην Ημερησία τότε μιλούσε με θέρμη για το χρυσό από το 2001 -2002. Με τόση θέρμη που στις 30/06/2003 είχε λάβει και δημοσιεύσει και απαντήσει την παρακάτω σκωπτική επιστολή.

«Οτι λάμπει δεν είναι χρυσός…

…Και σπάει η τέταρτη σφραγίδα και γίνεται χαμός στη Wall και φτωχαίνουν οι Σαούντ και ζητάν για το πετρέλαιο αντί για τα 45 δολ. τα 120. Και σπάει η πέμπτη σφραγίδα, η επιδημία της φτώχιας πιάνει τους Ιάπωνες που ξεπουλάν και τα τελευταία αμερικανικά ομόλογα. Και σπάει η έκτη σφραγίδα και η παλαιάς κοπής η «ελλιποβαρής» πιάνει τα 300 ευρώ ή αλλιώς τα 800 δολ. (η κανονικού βάρους είναι στο σεντούκι) και σπάει η έβδομη…

Γιάννης, ο αποκαλούμενος Γιάννης της Πάφου ή αλλιώς John Λίρας

 

Απάντηση: Η παραπάνω επιστολή ήρθε την περασμένη εβδομάδα, όταν είχαν δημοσιευτεί επί σειρά κάποιες επιστολές που αφορούσαν το χρυσό και τους τρόπους ή τους λόγους που μπορεί ή πρέπει κάποιος να επενδύσει σε αυτόν. Επειδή προέκυψαν ταυτόχρονα κάποιες άλλες περισσότερο επίκαιρες καθυστέρησα τη δημοσίευσή της. Εχει όμως χαριτωμένο ύφος και ουσία προβληματισμού γι’ αυτό φρόντισα να μην την ξεχάσω. Οντως τα τελευταία 50 χρόνια διάγουμε μια άνευ προηγουμένου οικονομική σταθερότητα με την παγκόσμια οικονομία υπό τη σκέπη του δολαρίου. Αν κοιτάξει κανείς τη ιστορία, υπάρχουν πολλές τέτοιες περίοδοι που διήρκεσαν σε κάποιες περιπτώσεις και για ακόμη μεγαλύτερες περιόδους. Πάρα ταύτα και σε αυτή ακόμη την περίοδο στη δεκαετία του ΄70 η τιμή του κίτρινου μετάλλου δεν δίστασε να κάνει μια διαδρομή από τα 32 δολάρια στα 800. Ακόμη κατά την περασμένη δεκαετία αναπτυσσόμενες οικονομίες που λίγα χρόνια νωρίτερα προβάλλονταν σαν υποδείγματα, όπως της Βραζιλίας ή της Αργεντινής, δεν δίστασαν να διαλυθούν στα εξ ων είχαν συντεθεί… Να μη μιλήσουμε για την οικονομία θαύμα της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80, την ιαπωνική, η οποία στη δεκαετία του 90 εισήλθε στην πιο βαθιά κρίση. Δεν χρειάζεται να πάμε πιο πίσω στον Β και το Α Παγκόσμιο πόλεμο ή τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης για να διαπιστώσουμε ότι η ιστορία αρέσκεται να κάνει σκόνη τα ακλόνητα άλλοθι της εκάστοτε ισχύος.»

 

Διαβάζοντας σήμερα την απάντηση διαπιστώνω πως μάλλον το χειρότερο σενάριο που αφορά σε μια απότομη πλανητικού επιπέδου γεωπολιτική μεταβολή το έχουμε αποφύγει, καθώς όλες οι αξιόλογες οικονομικές και πολιτικές οντότητες του πλανήτη δείχνουν πρόθυμοι σε μια κοινά αποδεκτή λύση και όχι σε αντίμετρα εμπορικών, νομισματικών και θερμών αναμετρήσεων…

Πηγή: capital.gr