Ζούμε αναμφίβολα σε μία χώρα η οποία αν και έχει δυνατότητες να παρέχει στους πολίτες της πολλά, βρίσκεται σε μία κατάσταση μουδιάσματος και ανασφάλειας. Τα αξιώματα, οι τίτλοι και -το υπέρτατο αγαθό για πολλούς- μία θέση στο δημόσιο, έχει καταντήσει το απόλυτο “Ελληνικό όνειρο” για πολλούς νέους.
Η εμφύτευση της ιδέας του δημόσιου δεν μπορώ να γνωρίζω από πότε ξεκίνησε αλλά σίγουρα όταν ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι -και όχι να καταλαβαίνω- ορισμένα πράγματα η ιδέα υπήρχε ήδη. οι κουβέντες από τους “παλιούς” ίδιες:
-“Παιδί μου όταν μεγαλώσεις, να βρεις μία δουλειά στο δημόσιο”
Το επακόλουθο αυτής της φράσης:
-“Και να παντρευτείς έναν/μία δημόσιο υπάλληλο”
λες και είναι κάποιο είδος που πρέπει να αναπαράγονται μεταξύ τους (και να γεννούν δημοσιουπαλληλάκια?)
Άραγε είναι όνειρο ή εφιάλτης; πόσο σοφό και έξυπνο είναι για κάποιον να κάνει μοναδικό στόχο της ζωής του μία θέση στο δημόσιο, εξευτελίζοντας πολλές φορές τον εαυτό του με το να ζητάει την πολυπόθητη θέση από άτομα με κατώτερη μόρφωση (ακαδημαϊκή και κοινωνική) από τον ίδιο ή αν θέλετε από άτομα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τον θεσμό της εργασίας μιας και οι ίδιοι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους. Η ακόμα υποβάλλοντας τον εαυτό του σε επίπονες διαδικασίες μελέτης σε διαγωνισμούς ΑΣΕΠ?
Το πολιτικό σύστημα -κατά την άποψή μου- έχει εμφυτεύσει την ιδέα του “Ελληνικού ονείρου” με μοναδικό αντάλλαγμα την εξουσία. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος όταν θέλει κάτι απεγνωσμένα -η νομίζει ότι θέλει- δίνει σχεδόν τα πάντα για αντάλλαγμα. Η ψήφος του δυστυχώς είναι ένα από αυτά.
Η προσέγγισή μου όμως δεν έχει να κάνει με την χαμένη ψήφο που έτσι κι αλλιώς κάπου θα την δώσουμε όλοι.
Το ερώτημα που με βασανίζει είναι το εξής: Πως γίνεται κάποιος άνθρωπος που αφιερώνει 6 χρόνια στο σχολείο + 5/4 στο πανεπιστήμιο/ΤΕΙ+ 2 για μεταπτυχιακό και πολλές φορές +5 για διδακτορικό να έχει ως μοναδικό στόχο το δημόσιο, δηλαδή να γίνει ένας υπάλληλος γραφείου, δηλαδή και να κάνει μία δουλειά που μπορεί να την κάνει ακόμα και ένας απόφοιτος γυμνασίου;
Το σύστημα δημιούργησε αυτές τις θέσεις εργασίας να είναι περισσότερες από όσες πρέπει και εφάρμοσε την τακτική “Θέλουμε αυτόν με τα περισσότερα χαρτιά, όχι τον πιο ικανό και κατάλληλο“, έτσι κρατάει δέσμιους ανθρώπους που με τις γνώσεις τους θα μπορούσαν να μεγαλουργούν επάνω σε διάφορες ειδικότητες όπως οικονομία, ιατρική, πληροφορική, κλπ κλπ. με το να τους έχει σε μία μόνιμη αναζήτηση για παραθυράκια, διαγωνισμούς και ρουσφέτια σε διάφορα πολιτικά γραφεία.
Που είναι η επιχειρηματικότητα, ο υγιής ανταγωνισμός και η ανάγκη για δημιουργία σε όλους τους τομείς?
Μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά για εμάς αλλά και τα παιδιά μας?
