Του Άρη Πορτοσάλτε.
Την κυβέρνηση σχημάτισε ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά πρωθυπουργός νιώθει και δεν το κρύβει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και μαζί με τον δεύτερο αντιπρόεδρο -στη σειρά πρώτο- αποτελούν ένα τρίο για το οποίο μπορεί κανείς να θέσει το ερώτημα: Θα αποδειχθεί άραγε πολύ σκληρό για να μην πεθάνει πολιτικά μέχρι την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου;
Για την ψυχαγωγία της κοινωνίας το ΠΑΣΟΚ παλεύει και τα καταφέρνει διαχρονικά. Με μια δοκιμασμένη συνταγή. Η συγκίνηση φέρνει πάντα τον αρχηγό κοντά στο λαό. Και ο λαός κατά καιρούς όχι μόνο ανταποκρίθηκε θετικά, αλλά έδωσε και τα ρέστα του. Πρόσφατο παράδειγμα το 2009. Αυξήθηκε κατακόρυφα η εκτίμηση των πολιτών προς τον Γ. Παπανδρέου μόλις εκείνος ζήτησε από την κοινωνία να αποφασίσει. Θέλετε «Σοσιαλισμό από τον Παπανδρέου ή βαρβαρότητα από τον Καραμανλή» ρώτησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Και με εκείνο «τα λεφτά υπάρχουν» που πρόσθεσε ο ίδιος στην ομιλία του πήρε τη μεγάλη νίκη. Η κατάσταση στην οικονομία ήταν ακριβώς αντίθετη. Είτε δεν γνώριζε, είτε εξαπατούσε –δεν το συζητούμε τώρα-, τελικά, ο σοσιαλισμός δια χειρός Παπανδρέου αποδεικνύεται βάρβαρος, υποχρεώνοντας τον πρωθυπουργό να αναζητεί διέξοδο από τον λαϊκισμό του. Ο Καραμανλής, παρά τα όσα δεν έκανε ή έκανε, πρόλαβε τουλάχιστον να παραδεχθεί το πρόβλημα του χρέους και του ελλείμματος βάζοντας το δίλημμα στην κοινωνία. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός πήρε τα μέτρα που έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί από το Νοέμβριο του ΄09 και τα έκανε διάγγελμα μνημονίου την άνοιξη 2010. Και εννοείται ότι έκτοτε αναζητεί διαρκώς τη δράση…
Και τώρα, το καλοκαίρι 2011…
Θα αποδειχθεί άραγε πολύ σκληρός για να μην… πεθάνει –πολιτικά- έως την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου; Τι λέτε; Το ερώτημα μπαίνει από τους φιλάθλους για τους προπονητές ποδοσφαίρου. Ο Γιώργος Παπανδρέου, οι δύο αντιπρόεδροι και τα μέλη της κυβέρνησης καλούνται να καταπλήξουν ή να εγκαταλείψουν. Φαντάζομαι πως εάν οι κυβερνητικοί επιλέξουν να σέρνονται, όπως έκαναν από τον περασμένο Φεβρουάριο, τότε υποθετικά κοντά στον Αϊ Δημήτρη, θα στήσουμε κάλπες.
Από τον εκβιασμό Παπακωνσταντίνου, ότι η πέμπτη δόση εξαρτάται από την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου φθάσαμε στην απέλπιδα κίνηση του Παπανδρέου να παίζει ρώσικη ρουλέτα με το περίστροφο που προέτασσε πέρυσι στους δανειστές και τελικά να μην τον βρίσκει η σφαίρα που κάποιοι λένε πως έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε στη θαλάμη. Και υπό την ιαχή «εκλογές» των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος φθάσαμε σε μια ακόμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Για την οποία λάνσαραν πως θα έχει πρόσωπα μεγάλης κοινωνικής εμβέλειας, τεχνοκράτες και άλλους μη κομματικούς. Όμως καταλήξαμε σε μια ακόμη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ χωράνε όλοι, εκτός από κάποιους επονομαζόμενους σαν ορφανά του Σημίτη.
Εάν οι φίλοι του Γιώργου είναι δυσαρεστημένοι, πικραμένοι ή «πουλημένοι» από τον Μεγάλο και αντιθέτως εάν οι πρώην αντίπαλοι νιώθουν δικαιωμένοι γιατί «πέφτει» στην ανάγκη τους δεν ενδιαφέρει τους κανονικούς ανθρώπους. Οι άλλοι που ζουν μέσα ή στις παρυφές του κομματικού σχηματισμού είναι στρατιωτάκια και τα συναισθήματα τους καθορίζονται ανάλογα με τη θέση που κατέχει κατά καιρούς ο «δικός» τους.
Αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει όλους μας είναι η απόδοση του κυβερνητικού έργου.
Το όλον ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Ο χρόνος της κυβερνητικής αντοχής του δεν μπορεί να προβλεφθεί. Οι εκτιμήσεις είναι όσοι και οι Έλληνες. Η περαιτέρω κοινωνική δυσαρέσκεια του προσεχούς φθινοπώρου λέγεται πως θα προκαλέσει μεγαλύτερη φθορά. Η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί και άρα με εκλογές έχει πιθανότητες να πάρει τη σκυτάλη ο Αντώνης Σαμαράς. Εδώ παρεμβάλλεται η εκτίμηση της μεγάλης αποχής, της φθοράς του δικομματισμού και η πιθανότητα να ζητηθεί από το λαό ο σχηματισμός μιας πραγματικά κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Που θα έχει προκύψει από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ποσοστά στα κόμματα ικανά για να σχηματιστεί μόνο μιας κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης.
Όλα όσα λέγονται έχουν τη λογική τους. Δεν μπορείς να αποκλείσεις καμία σκέψη. Στη φάση που βρισκόμαστε η νέα κυβέρνηση των γνωστών παιδιών έχει το δικαίωμα της στον ελάχιστο χρόνο. Στις πρώτες πραγματικά εκατό ημέρες. Και τις μοναδικές. Μία τελευταία ευκαιρία στον Γιώργο Παπανδρέου. Θα δικαιούται άραγε άλλη μία ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Δεν το ξέρω. Σε λίγα 24ωρα θα ξέρουμε το ουσιώδες. Το μείγμα της κυβερνητικής πολιτικής, την κατεύθυνση της και κάποιες ελάχιστες ενδείξεις για τη θέληση και την αποφασιστικότητας τους.
Οι παραιτηθέντες Φλωρίδης και Νασιώκας πάντως, όπως προέκυψε από τις δηλώσεις τους ήταν ξεκάθαροι στην πολιτική τους. Δεν μοιρολογούσαν τα γνωστά του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού. Προτίμησαν να απομακρυνθούν από την ακυβερνησία.
Σας ευχαριστώ, ιδιαιτέρως, για τα σχόλια. Η επικοινωνία είναι πάντα εποικοδομητική. Αλλά, όταν λέμε εθνική ενότητα, εννοούμε αυτό που σημαίνουν οι λέξεις. Δεν υπάρχουν πολλές έννοιες. Αντιθέτως, οι πολιτικές πράξεις που έχουμε συνηθίσει εμπεριέχουν σκοπιμότητες, επιδιώξεις, στοχεύσεις, τακτική και γενικώς παιχνίδια. Μας φαίνονται πιο οικείες. Η εθνική ενότητα είναι μια βαθύτατα πολιτική πράξη. Βρίσκεται έξω από τη σκέψη μας. Απαιτεί συνεργασία, σύμπραξη, συμφωνία. Στο τεράστιο ατομικό ΕΓΩ μας δεν βρίσκει θέση. Δεν χωράει. Προϋποθέτει από τον αρχηγό να κάνει σοβαρή προετοιμασία ώστε να μην εξελιχθεί σε κωμωδία. Κυρίως απαιτεί ωριμότητα. Ώστε να τραβήξει την κοινωνία. Πως θα γίνει κάτι τέτοιο όταν ο πολιτικός χρόνια τώρα εκπαιδεύει ανθρώπους στον εύκολο εντυπωσιασμό και στον παραταξιακό αλληλοσπαραγμό; Από την άλλη δεν είναι υποχρεωτικό να θέλουμε όλοι εθνική ενότητα. Η σκοπιμότητα είναι ο εχθρός της. Και όπως καταλαβαίνω το άδολο μιας πολιτικής πράξης, σε καιρούς κινδύνου δεν προσφέρει ακόμη συγκινήσεις… Ίσως με τον καιρό. Αλήθεια πιστεύουμε πραγματικά πως βρισκόμαστε σε κίνδυνο;
