Κάποτε ο όρος «απολιτίκ» δεν υπήρχε αυτός καθαυτός. Υπήρχε ως περιγραφική έννοια του πολίτη που χαρακτηριζόταν από πλήρη αδιαφορία για τα κοινά και κατ’ επέκταση την πολιτική, αλλά την ολοκληρωμένη του μορφή ο όρος την πήρε τα τελευταία χρόνια. Για την ακρίβεια διαδόθηκε και χρησιμοποιείται κατά κόρον τον τελευταίο χρόνο εξαιτίας του νεοσύστατου κόμματος του γνωστού σε όλους “Ποταμιού”. Κακώς ή καλώς θα δείξει…

Ωστόσο, υπήρχε πάντα ο όρος «ακομματίκ», ο οποίος περιγράφει από μόνος του τη σημασία του, με το στερητικό «α» να δεσπόζει πρώτο πρώτο και την λέξη «κόμμα» να ακολουθεί χάνοντας το νόημα της δίπλα στο τόσο επιβλητικό «α» της ελληνικής αλφαβήτου που το χρησιμοποιούμε πάντα για να αφαιρέσουμε το κύρος και τη σημασία μιας λέξης. Σήμερα υπάρχουν και οι δυο όροι, σαφώς ως κατηγορίες πολιτών σε σχέση πάντα με την πολιτική μόνο που η πρώτη βρίσκεται σε μεγαλύτερο ποσοστό πλέον από ότι η δεύτερη που μετράει πολλά έτη παρουσίας στο «πολιτικό» λεξιλόγιο όλων.

Για μένα «απολιτίκ» σημαίνει το να είσαι α-πολιτικοποιημένος (δηλαδή ΜΗ πολιτικοποιημένος). Σημαίνει η πλήρη αδιαφορία, απάθεια ίσως και ολιγωρία ως προς την πολιτική, δηλαδή ως προς το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν κατά τον καλύτερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων.

Στην κατηγορία «απολιτίκ» εντάσσεται δυστυχώς μεγάλο ποσοστό των σύγχρονων ανθρώπων, οι οποίοι χαρακτηρίζονται κατά κύριο λόγο ως άβουλοι και αδιάφοροι για τα κοινά. Είναι άλλο να μην πιστεύεις πλέον στην ιδεολογία κάποιου υπαρκτού κόμματος, δηλαδή σε κάποια ιδεολογία συγκεκριμένα και άλλο να μην ενδιαφέρεσαι για ότι σου συμβαίνει ή ότι πρόκειται να σου συμβεί επειδή κάποιον άφησες να αποφασίσει για σένα αντί για σένα.

Με μια πιο σφαιρική ματιά θα έλεγα πως τα νέα κόμματα που ιδρύονται κατά καιρούς ίσως να στοχεύουν περισσότερο στους «απολιτίκ» παρά στους αγανακτισμένους «ακομματίκ». Ίσως να είναι ενδόμυχα και ένας αυτοσκοπός της ίδρυσης τους. Γιατί; Διότι οι «ακομματικ» το μόνο σίγουρο είναι πως έχουν άποψη και ξέρουν τι θέλουν αλλά δεν τους εκφράζει κανείς, σε αντίθεση με τους «απολιτικ» οι οποίοι δεν έχουν άποψη και είναι μια στάση ζωής πολλές φορές μελετημένη. Δεν έχουν την ανάγκη να αλλάξουν την πολιτική κατάσταση στη χώρα, να προσφέρουν ο καθένας ατομικά, ώστε συλλογικά να παραχθεί πολιτική, κάτι που έχει χρόνια ξεχαστεί στα χρονοντούλαπα των κομμάτων. Τα τελευταία χρόνια, τα κόμματα πασχίζουν να διασώσουν την πελατεία τους παρά να επαναδιαπραγματευθούν τις ιδεολογίες τους, να πράξουν έργα και άρα ουσία για την χώρα.

Κατά την γνώμη μου στόχος είναι να είσαι πολιτικοποιημένος για σένα πρώτα από όλα και ύστερα για τους γύρω σου. Να μην είσαι φανατικά κομματοποιημένος διότι από την ιστορία αποδείχθηκε πως η λύση δεν είναι να πηγαίνεις με παρωπίδες όπου σε πάνε οι άλλοι, γιατί έτσι λέει η οικογενειακή παράδοση-κληρονομία που άφησε ο προπάππους σου. Αλλά σίγουρα να μην είσαι και η νέα μόδα – στάση του «απολιτικ», τελείως αδιάφορος για ότι σου συμβαίνει. Ίσως θα μπορούσε να υπάρξει μια ακόμα κατηγορία οι “αντιδραστικο-πολιτικ”, στην οποία θα μπορείς να ανήκεις ως πολιτικοποιημένος αλλά με χαρακτήρα αντιδραστικό (με την καλώς νοούμενη σημασία του επιθέτου σαφώς) απέναντι στο κατεστημένο. Και για να κλείσω και να επανέλθω στα παραπάνω Α-πολιτικοποιημένοι, κατ’εμέ, είναι οι άμοιροι και οι ευθυνόφοβοι. Για αυτό μην αφήνεις την τύχη σου στα χέρια κανενός…