Θυμήθηκα όταν ήμουν μικρός που έπαιζα με βεγγαλικά. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ξεκίνησε να γίνεται αυτό που θα περιγράψω αλλά θυμάμαι που τα ΜΜΕ κάθε χρόνο -όπως σε ραντεβού για το γιατρό- ήταν στημένα έξω από τα νοσοκομεία για να καταγράψουν τους τραυματισμούς ανθρώπων από βεγγαλικά.
Έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από δημοσιοκάφρους να ρωτάνε τους γονείς έξω από τα έκτακτα χειρουργεία πως νιώθουν που το παιδί τους έχασε τα δάχτυλα του ή τραυματίστηκε. Θυμάμαι επίσης τα κανάλια και γενικώς τα ΜΜΕ να προσεγγίζουν γονείς και συγγενείς σε κηδείες, υποβάλλοντας τους το ηλιθιότερο ίσως ερώτημα όλων των εποχών “πείτε μας τι έγινε και πως νιώθετε;” ή αν ήταν ‘τυχεροί’ να πιάνουν σε βίντεο τον θάνατο κάποιου και να το παίζουν ξανά και ξανά στην τηλεόραση και το internet.
Ο λόγος που ήρθαν στην μνήμη μου όλα αυτά είναι διότι αισθάνομαι ότι πλέον, τόσο σε πανελλαδικό επίπεδο αλλά και στις κατά τόπους μικρές κοινωνίες ο νεκρός δεν μπορεί να ησυχάσει. Στον βωμό της νεκρολαγνείας από το αναγνωστικό κοινό αλλά και διαχειριστικό προσωπικό των ΜΜΕ, βλέπουμε έναν επαναλαμβανόμενο και συνεχή βομβαρδισμό με εικόνες, λόγια, σχόλια -που αφορούν προσωπικά και οικογενειακά δεδομένα του εκλιπόντος- τα οποία πολλές φορές είναι το λιγότερο προσβλητικά στη μνήμη ενός νεκρού.
Έχω την αίσθηση ότι τα ΜΜΕ (aka: νεκρολάγνοι ) έχουν πέσει σε κάποιου είδους εκστασιασμό και συναγωνίζονται ποιος θα ασχοληθεί περισσότερο με τους νεκρούς. Υπάρχει, θα λέγαμε ένας ηδονισμός μεταξύ των ΜΜΕ για το ποιος θα γράψει για ή θα δείξει τις περισσότερες φορές ένα πτώμα και θα αποκαλύψει τα προσωπικά και οικογενειακά του μυστικά. Τι και αν η οικογένεια πενθεί και χρειάζεται ηρεμία; Τι και αν ειδικά στις μικρές κοινωνίες λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλο…
Πρέπει να αντισταθούμε στο κίνημα της νεκρολαγνείας των ΜΜΕ. Ένας αυτόχειρας δεν είναι ο ίδιος ούτε η οικογένειά του αντικείμενα σχολιασμού και εκτενούς ρεπορτάζ. Είναι αδιανόητο να πιστεύουμε ότι είναι είδηση η προσωπική ζωή ενός ανθρώπου που έχασε τη ζωή του. Και είναι ακόμα πιο απάνθρωπο να χρησιμοποιούμε ένα νεκρό (όποια και αν είναι η αιτία θανάτου) για να επιδείξουμε τις συγγραφικές, φωτογραφικές ή σκηνοθετικές μας ικανότητες.
