Συζητώντας πριν λίγες μέρες με έναν φίλο για το δημοφιλές θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων ανέφερα μια από τις αγαπημένες μου φράσεις η οποία είναι ότι «ορισμένοι άνθρωποι είναι πεταμένα λεφτά» (καλά δεν το είπα έτσι ακριβώς αλλά δεν θέλω να το προσανατολίσω προς ένα από τα δυο φύλα). Αμέσως έσπευσε να με διορθώσει λέγοντας ότι αυτή η φράση δεν είναι σωστή και θα ήταν καλύτερο να λέμε ότι «ορισμένοι άνθρωποι είναι πεταμένος χρόνος». Γιατί πολύ απλά τα χρήματα μπορείς να δουλέψεις και να τα ξαναβγάλεις ενώ τον χρόνο που αφιέρωσες σε ανθρώπους στη ζωή σου, τις στιγμές που πέρασες δίπλα τους, μέσα στα χέρια τους, που πέρασες με την σκέψη τους  δεν μπορείς να τον πάρεις πίσω με τίποτε. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω ποτέ. Η κάθε σου σκέψη δεν μπορεί να αναιρεθεί από την στιγμή που δημιουργήθηκε. Ο χρόνος που πέρασες με κάποιον επίσης. Και αν αυτή η σκέψη ήταν λάθος ή περιείχε τον λάθος άνθρωπο μέσα θα πρέπει να το δεχτείς και να πορευτείς με αυτήν όπως όταν παίζεις μουσική και πατήσεις μια λάθος νότα. Από την στιγμή που ακούστηκε, που βγήκε από το ηχείο του οργάνου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να την πάρεις πίσω. Πρέπει απλά να συνεχίσεις να παίζεις το κομμάτι ευχόμενος ότι δεν θα σου καταστρέψει το υπόλοιπο τραγούδι. Έτσι και με τις σκέψεις και με τον χρόνο που αφιερώνεις σε κάποιον. Τον αφιερώνεις γιατί το ήθελες. Γιατί το είχες ανάγκη ή πολλές φορές γιατί δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την στιγμή που θα ανακαλύψεις ότι όλες οι σκέψεις σου, όλος  ο χρόνος που αφιέρωσες, όλη η φαιά ουσία που σπατάλησες  ήταν για ένα πουκάμισο αδειανό. Για εμένα τουλάχιστον είναι δύσκολη στιγμή. Και το αντίθετο όμως. Όταν δεις ότι τελικά άξιζε ο κόπος, ότι άξιζαν οι στιγμές, οι ώρες, τα χρόνια, τότε όλα αποκτάνε νόημα. Το τραγούδι είναι τέλειο και σε γεμίζει ευτυχία.

Μερικές φορές το σκέφτομαι λίγο πιο φιλοσοφικά το θέμα της ζωής μας. Έχω την αίσθηση ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι ένα δέντρο επιλογών. Ένα διάγραμμα σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι προγραμματιστές υπολογιστών, ένας αλγόριθμος. Φτάνεις σε έναν κόμβο στον οποίο πρέπει να κάνεις την επιλογή σου η οποία θα σε οδηγήσει παρακάτω. Αν έκανες κάποια άλλη θα είχες βρεθεί αλλού. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι το εάν το δέντρο υπάρχει κατά ένα μαγικό τρόπο εκεί από πριν και εμείς κάνουμε απλά τις επιλογές μας ή εμείς είμαστε αυτοί που φυτεύομαι το δέντρο σαν καλοί κηπουροί και το καλλιεργούμε και το αναπτύσσουμε με βάση τις επιλογές μας.  Αυτό που με μπερδεύει και δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω είναι το ότι όλοι οι άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας για κάποιον λόγο. Μπορεί να μην ξέρουμε εξ αρχής για ποιον αλλά σίγουρα στο μέλλον, αργά ή γρήγορα, θα τον μάθουμε. Άνθρωποι που στην αρχή σου φαίνονται ότι βρέθηκαν τυχαία στο διάβα σου τελικά σε μια στροφή της ζωής σου εμφανίζονται πάλι και όλα τα κομμάτια του πάζλ συμπληρώνονται. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει και στις δικές σας ζωές αλλά στην δική μου συμβαίνει.  Και αν ισχύει ότι εμείς δημιουργούμε το δέντρο τότε ποιος βάζει στην ζωή μας αυτούς τους ανθρώπους; Μήπως εμείς οι ίδιοι ζητάμε υποσυνείδητα ανθρώπους στην ζωή μας οι οποίοι θα μας δίνουν κάποιον λόγο για να ασχολούμαστε μαζί τους; Ακόμα και οι περαστικοί άνθρωποι, αυτοί που έρχονται σαν διάττοντες αστέρες και χάνονται, ακόμα και αυτοί κάτι έχουν να μας μάθουν. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να δούμε την γνώση πίσω από τα γεγονότα. Και να έχουμε την υπομονή.

Και για να επανέλθω στο θέμα του χρόνου που αφιερώνουμε στον κάθε έναν, εάν ο χρόνος αυτός είναι πεταμένος  ή όχι αυτό θα το δείξει η πορεία τους στην ζωή μας. Ο  τρόπος που υπάρχουν μέσα σε αυτήν και κυρίως ο τρόπος  που φεύγουν από αυτήν. Γιατί όλοι οι άνθρωποι κάποτε φεύγουν. Άξιζε ο κόπος ή τελικά όλα έφυγαν με τον άνεμο; Να προσέχετε λοιπόν που κολλάτε την σκέψη σας. Είναι ανεκτίμητη γιατί δεν μπορεί ούτε να αγοραστεί ούτε να σταματήσει  να υπάρχει.

*Ευχαριστώ τον Β.Σ. για την φράση του που έγινε αφορμή για το παραπάνω κείμενο

Από τη Δέσποινα Παρασύρη για το Κάθε Μέρα