του Γιώργου Κάκαρη 

Το «Πολυτεχνείο» είχε ήρωες που σίγουρα μείνανε στην αφάνεια, όμως είχε και καπηλευτές σε πόστα εξουσίας μετέπειτα.

Δυστυχώς ακολούθησε μια μεγάλη πληγή…..ο καπιταλισμός. Που γαλούχησε τις νέες γενιές και έφερε στις ψυχές των Ελλήνων νέα και καταστροφικά στην πορεία ιδανικά, που καλέστηκε πολύ γρήγορα να τα πληρώσει πολύ ακριβά.

Και ήρθε λοιπόν η μετάλλαξη, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σε όλα τα πράγματα να κάνει το θαύμα της.

Έτσι και το ψωμί έγινε λιγοστό και πικρό, με την ακολουθούμενη πολιτική της φτωχοποίησης του Ελληνικού λαού.

Έτσι και η παιδεία έγινε είδος πολυτελείας καταλήγοντας κουτσουρεμένη και διαλυμένη από τις μαριονέτες των δανειστών.

Έτσι και η λευτεριά ξανάγινε σκλαβιά, βιώνοντας πολιτικά πάθη και μίση αρχικά και καταλήγοντας στην αντιδημοκρατική και φασιστική λειτουργία του κράτους υπό τας οδηγίας της περίφημης τρόικας των δανειστών.

Για τον εορτασμό της μνήμης του πολυτεχνείου, θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι, σφυρηλατώντας το αντιφασιστικό μας φρόνημα, και όμως, φτάσαμε ο εορτασμός που γινότανε κατά του φασισμού από την αστυνομία, να γίνεται με την περιφρούρηση αυτής και δυστυχώς και με την συμμετοχή παρακρατικών και ακροδεξιών φασιστικών υβριδίων ανάμεσα της.

Φτάσαμε σε σημείο, κατάντιας αυτού του τόπου, να θεωρούνται σωτήρες και λύση του προβλήματος, οι υμνητές του άκρατου φασισμού, της χούντας και του Χίτλερ. Καταντήσαμε να θεωρούνται αντισυστημικοί αυτοί που είναι γέννημα θρέμμα, απόλυτο δημιούργημα του συστήματος.

Δυστυχώς και με τη μνήμη του Πολυτεχνείου έχει συμβεί όπως και με όλα τα σημαντικά γεγονότα στην ιστορία αυτού του τόπου. Αμνησία, Εκφυλισμός, Υποβάθμιση, Γελοιοποίηση, Ανοησία, Καταστροφή.

Ξεχάστηκε η θυσία των παιδιών, και τα ανδραγαθήματα της Χούντας και των δικών της «παιδιών», φέρνοντας στο προσκήνιο τα «παιδιά» νοσταλγούς, λάτρεις και συνεχιστές της χούντας και του φασισμού, αυτή τη φορά όμως όχι με τα μαύρα χαρακτηριστικά γυαλιά των ταγματασφαλιτών της εποχής, αλλά με τα μαύρα…..Χαρακτηριστικά Άθλια μπλουζάκια……