Νιώθω την μεγάλη ανάγκη να πω λιτά και απέριττα “Περαστικά στην Άννα Βίσση” για το ατύχημα που είχε στο κέντρο όπου εμφανιζόταν. Ομολογώ πως μου έφερε στο μυαλό και τον συμπαθέστατο Πέτρο Φιλιππίδη ο οποίος επίσης είχε πέσει από την σκηνή πριν ορισμένα χρόνια κάνοντας μία σκηνή όπου είχε κλειστά τα μάτια.
Αυτό που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ είναι για πιο λόγο έπρεπε να αναλυθεί τόσο η πτώση και να χρειαστεί να παρακολουθήσω σε τηλεοπτικές εκπομπές τουλάχιστον 20 φορές το βίντεο όπου πέφτει η Βίσση από την καταπακτή (ή ότι άλλο ήταν) και να ακούσω απίστευτες αναλύσεις 30 και πλέον λεπτών για ένα Βίντεο το οποίο είχε διάρκεια μόλις λίγα δευτερόλεπτα.
Δέχομαι ότι η Βίσση δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο και ότι πολλά τηλεοπτικά “μαγκαζίνο” γεμίζουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο ασχολούμενοι με την ζωή των άλλων αλλά πόσο ακόμα αυτό το πράγμα στην τηλεόραση; πόσο ακόμα πρέπει να μας απασχολεί το τι κάνει ή δεν κάνει ο καθένας, αν χτύπησε, αν έφαγε, αν πήγε διακοπές. Γιατί δεν γίνεται τέτοιου είδους ανάλυση για παράδειγμα όταν ο Χ γκρεμοτσακίζεται από την οικοδομή στην οποία δουλεύει; Και εκεί την ανάλυση δεν θα την κάνει μία εκπομπή για να διασκεδάσει τα βλέμματα μας, αλλά το ασφαλιστικό ταμείο με σκοπό να αποφασίσει αν ο τραυματίας είναι ανίκανος για εργασία ώστε να αποζημιωθεί.
-Είναι απλά ένας τύπος, όχι η Βίσση. -Και; αυτό μειώνει τον πόνο, μειώνει το γεγονός ότι δεν μπορεί να εργαστεί για να ζήσει την οικογένειά του; ότι πρέπει να τρέξει μετά τόσο πολύ για τα γραφειοκρατικά ώστε να είναι καλυμμένος;
Το ότι έπεσε ένας άνθρωπος αναγνωρίσιμος από το ευρύ κοινό ενδεχομένως να θεωρείται είδηση, όλα τα επιπλέον σχόλια “εξειδικευμένης” ανάλυσης γίνονται στα πλαίσια της πληρότητας χρόνου εκπομπών, οι οποίες εγείρουν το κοινό τους με τέτοια συμβάντα.
Κλείνω την τηλεόραση, σκέφτομαι και εκεί με παρασύρει το μικρόβιο της κατινιάς. Σκέφτομαι να μπω στο youtube να ψάξω το βίντεο, να το δω και να το ξαναδώ πολλές φορές σαν να βλέπω κάτι ευχάριστο. Μας αρέσει να βλέπουμε τέτοια στο διαδίκτυο, όλοι έχουμε βρεθεί τουλάχιστον μία φορά σε “εκείνο το μέρος” του youtube ή της τηλεόρασης…
Βλέπουμε σοκαριστικά βίντεο με βία, αίμα, ατυχήματα και θέλουμε να τα βλέπουμε ξανά και ξανά, μας αρέσει να βλέπουμε τα οικογενειακά δράματα των άλλων, τις ερωτικές τους απογοητεύσεις, τους τραυματισμούς -ακόμα και τους θανάτους ον-κάμερα-. Και στις εκπομπές (και σε οποιοδήποτε μέσο blog, site, περιοδικό, εφημερίδα) αρέσει αυτό γιατί ξέρουν ότι η βία το αίμα και το σεξ πουλάνε ανελέητα.
Και πάλι περαστικά σου Άννα Βίσση, εύχομαι να ανναρώσεις γρήγορα και “να μην χάσεις ποτέ ξανά τη γη κάτω από τα πόδια σου”.
Απο τον Γιώργο Χατζηγεωργίου για το Κάθε Μέρα
