Απατεώνας ή καλλιτέχνης; Στις 22 Ιουνίου 1986 ο Ντιέγκο Μαραντόνα απάντησε στο ερώτημα που αφορούσε τον ίδιο ως εξής: «Ιδιοφυΐα».

Βλέπεις τη μία στιγμή το κάλπικο γκολ με το χέρι, το οποίο συνεχίζει ακόμα και σήμερα να ιντριγκάρει. Και λίγο αργότερα έρχεται το άλλο, που δεν χορταίνεις να το βλέπεις ξανά και ξανά. Γίνεται να έκανε αυτά τα τόσο αντίθετα μεταξύ τους πράγματα ο ίδιος άνθρωπος; Γίνεται και ίσως να μην είναι και τόσο παράξενο. Διότι μόνο ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής, όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, θα μπορούσε να διασχίσει μέσα σε μόλις τρία λεπτά την χαώδη απόσταση από την απόλυτη απάτη έως την ανώτατη έκφραση της ποδοσφαιρικής τέχνης.

Σήμερα συμπληρώνονται 26 χρόνια από την ημέρα που η Αργεντινή νίκησε με 2-1 την Αγγλία στον προημιτελικό του Μουντιάλ του Μεξικού. Δηλαδή από το ματς που ο κόσμος θυμάται πιο πολύ για το γκολ του Μαραντόνα με το χέρι, χάρη στο οποίο η Αργεντινή προηγήθηκε και λιγότερο γι’ αυτό που πέτυχε τρία λεπτά αργότερα, όταν πήρε την μπάλα πίσω από το κέντρο και πέρασε τη μισή ομάδα της Αγγλίας πριν στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Δύο γκολ εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, τα οποία όμως συμπυκνώνουν όλη τη μαγεία που έκρυβε μέσα του αυτός ο σπάνιος ποδοσφαιριστής.

Είναι πραγματικά απίστευτο ότι εδώ και τόσα χρόνια, κάθε ένα από αυτά τα γκολ μνημονεύεται συνήθως χωριστά. Όταν κάποιος ανατρέχει σε μνημειώδη διαιτητικά λάθη, θυμάται το πρώτο. Αυτό που ο ίδιος ο Μαραντόνα χαρακτήρισε ως «το χέρι του θεού», σε μία έξαρση ειλικρίνειας (αλλά και ναρκισσισμού). Αν, πάλι, γίνεται αναφορά στα θεαματικότερα γκολ που έχουν μπει ποτέ, όλοι θυμούνται το υπέροχο δεύτερο δημιούργημα του «Ντιέγκιτο». Αυτό που η ΦΙΦΑ ψήφισε ως το καλύτερο στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ώρες-ώρες σου δίνεται η αίσθηση ότι τα δύο γκολ σημειώθηκαν σε διαφορετικούς αγώνες και είναι πραγματικά απίστευτο ότι η χρονική απόσταση μεταξύ τους ήταν μόλις τρία λεπτά!

Ήταν μία νίκη ουσίας, αλλά και γοήτρου για την Αργεντινή. Όχι τόσο επειδή αποτέλεσε απάντηση στο θρυλικό «είναι ζώα» που είχε ξεστομίσει ο Αλφ Ράμσεϊ, το 1966. Αλλά διότι ήρθε τέσσερα χρόνια μετά τον χαμένο πόλεμο με τους Άγγλους για τα νησιά Φόλκλαντς. Στην αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε το 2005, ο Μαραντόνα παραδέχθηκε για πρώτη φορά ότι είδε αυτήν τη νίκη ως εκδίκηση την ολιγοήμερη πολεμική σύρραξη του 1982: «Κατηγορούσαμε τους Άγγλους ποδοσφαιριστές για ό,τι είχε συμβεί, για όλα όσα υπέφερε ο λαός της Αργεντινής… Πριν από το παιχνίδι είπαμε ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σχέση με τον πόλεμο Φόλκλαντς. Αλλά ταυτόχρονα ξέραμε ότι πολλά παιδιά της Αργεντινής είχαν πεθάνει τότε, πυροβολημένα σαν μικρά πουλιά. Η νίκη μας ήταν εκδίκηση».

Παραδόξως (για εμάς) οι Άγγλοι κράτησαν αξιοπρεπή στάση και οι διαμαρτυρίες του Φένικ και του Χοντλ προς τον απίθανο Τυνήσιο διαιτητή Αλί Μπενασέρ ήταν… τίποτα μπροστά σε άλλες που έχουμε δει, για λιγότερο φανερές παραβάσεις. Ο αξέχαστος Μπόμπι Ρόμπσον υποκλίθηκε στον Μαραντόνα για το δεύτερο γκολ, κερδίζοντας ακόμα περισσότερο σεβασμό, αλλά το κέρδος της Αργεντινής ήταν μεγαλύτερο και πιο ουσιώδες. Όσο για τον Μαραντόνα; Εκείνη τη μέρα έγινε ο απόλυτος σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Μέχρι τότε λίγοι είχαν τολμήσει να το πουν, αλλά από τις 22 Ιουνίου 1986 ήταν ο πρώτος και με διαφορά. Και για τα δύο γκολ.

Αργεντινή – Αγγλία 2-1

(51’, 54’ Μαραντόνα – 81’ Λίνεκερ)

Αργεντινή (Κάρλος Μπιλάρδο): Πούμπιδο, Κουσιούφο, Ολαρτικοετσέα, Μπράουν, Τζούστι, Ρουτζέρι, Μπατίστα, Ενρίκε, Μπουρουσάγα (76’ Τάπια), Μαραντόνα, Βαλντάνο.

Αγγλία (Μπόμπι Ρόμπσον): Σίλτον, Γκάρι Μ. Στίβενς, Σάνσομ, Φένικ, Μπούτσερ, Χοτζ, Χοντλ, Ριντ (66’ Γουόντλ), Στίβεν (76’ Μπαρνς), Λίνεκερ, Μπίρντσλι.

Του Ευάνθη Γκόγκουλη

Πηγή : sday.gr