Μαρτυρίες ανθρώπων αμφισβητούν την έννοια του «χρόνου», έτσι όπως τη γνωρίζουμε εμείς. Και δεν εννοούν το γνωστό σε όλους μας Déjà vu. Διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, αλλά και ταξίδια στο… χρόνο υποστηρίζουν ότι έχουν ζήσει κάποιοι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εμπειρία ενός φοιτητή από το πανεπιστήμιο της Σκωτίας το 1991, του Γκλεν, ο ποίος πήγαινε με το λεωφορείο στη γενέτειρα του για να δει τους γονείς του:

«Καθόμουν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και δεν ήταν κανείς τριγύρω μου, υπήρχε όμως μια οικογένεια που καθόταν στο μπροστινό μέρος, πίσω ακριβώς από την θέση του οδηγού. Η διάρκεια της διαδρομής ήταν ήρεμη έως την στιγμή που πλησιάσαμε κοντά στην γενέτειρα πόλη μου. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και αντίκρισα το εργοστάσιο ελαστικών της Michelin καθώς το προσπερνούσαμε, ανεβαίνοντας το λόφο. Όταν το λεωφορείο έφτασε στο πιο ψηλό μέρος του λόφου είχα ένα περίεργο συναίσθημα και για κάποιον ανεξήγητο λόγο άρχισα να φαντάζομαι πολλούς ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο να με κοροϊδεύουν!

Ακριβώς τότε συνέβη μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας και το λεωφορείο βρέθηκε ξαφνικά στην εθνική οδό που βρισκόταν ένα μίλι πιο πίσω μας! Τότε μπόρεσα να το δω να προσπερνάει και πάλι το εργοστάσιο ελαστικών, κάτι το οποίο με τρόμαξε. Παρατήρησα επίσης την οικογένεια που καθόταν μπροστά και η οποία μιλούσε προηγουμένως πολύ δυνατά, να είναι πολύ ήσυχη αυτή την φορά.

Όταν σταματήσαμε πλησίασα τον οδηγό και του είπα τι νόμιζα ότι συνέβαινε. Εκείνος με κοίταξε όντας νευρικός και μου είπε ‘Τέτοια πράγματα συμβαίνουν’».

Ήταν ήδη εκεί

Αξιοπερίεργη είναι και η εμπειρία της Έουλα Γουάιτ, από την Αλαμπάμα το 1920:

«Εκείνα τα χρόνια η αγροτική Alabama ήταν σχετικά πίσω. Λίγη ηλεκτροδότηση ενώ τα άλογα και τα βαγόνια ήταν τα μόνα μέσα μεταφοράς για τους περισσότερους ντόπιους. Θυμάμαι ότι ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού και νωρίς εκείνο το πρωί είχα μαζευτεί με κάποιες άλλες γυναίκες στη μπροστινή βεράντα στη φάρμα των Χόκινς για να μαζέψουμε φασόλια και μπιζέλια από κάποια θαμνάκια.

Κατά το μεσημέρι ήμασταν ακόμα εκεί και μαζεύαμε μπιζέλια όταν σηκωθήκαμε και είδαμε τον κύριο Χόκινς να πλησιάζει προς το σπίτι. Στο μπροστινό μέρος της σέλας του αλόγου του ήταν ένα μεγάλο λευκό σακί με αλεύρι και στο αριστερό του χέρι κρατούσε μια καφέ τσάντα με διάφορα λαχανικά. Τον κοιτούσαμε καθώς πήγαινε προς την πόρτα και σταμάτησε εκεί περιμένοντας από κάποιον να ανοίξει. Ένα από τα αγόρια έτρεξε και την άνοιξε και τότε, μπροστά στα μάτια όλων των γυναικών και των παιδιών, ο κύριος Χόκινς εξαφανίστηκε! Μέσα σε μια στιγμή, απλά εξαφανίστηκε!

Για ένα δυο περίπου δευτερόλεπτα μείναμε άφωνοι και ύστερα τρομοκρατημένοι αρχίσαμε να ουρλιάζουμε. Λίγα λεπτά αργότερα ηρεμήσαμε, όμως ακόμη τρέμαμε και ήμασταν συγχυσμένες. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε οπότε ύστερα από λίγο συνεχίσαμε να μαζεύουμε μπιζέλια ενώ η κυρία Χόκινς και τα αγόρια έκλεισαν την πόρτα.

Περίπου μισή ώρα αργότερα είδαμε πάλι τον κύριο Χόκινς να έρχεται με το άλογο προς το σπίτι με το ίδιο λευκό σακί με αλεύρι μπροστά στην σέλα του και με την ίδια καφέ τσάντα με λαχανικά στο αριστερό του χέρι. Κατευθύνθηκε ξανά προς την πόρτα και σταμάτησε χωρίς να πει τίποτα. Εμείς απλώς τον κοιτούσαμε περιμένοντας να δούμε τι θα συμβεί. Ύστερα, προς μεγάλη μας ανακούφιση, ο κύριος Χόκινς είπε: ‘Λοιπόν, θα μου ανοίξει κανείς την πόρτα;’ Ο κύριος Χόκινς είχε έρθει εκεί προτού καν φτάσει».

Πήγε… πίσω

Η πιο περίεργη από όλες τις ιστορίες ήταν αυτή του Τζον από το Stoke-on-Trent της Αγγλίας.

Καθώς πήγαινε στο σχολείο με κάποια άλλα παιδιά σταμάτησαν για να παρατηρήσουν κάποιους οικοδόμους, οι οποίοι εργάζονταν σε νέα σπίτια.

Κάπου εκεί υπήρχε και μία ηλικιωμένη σ’ ένα παλιό σπίτι, η οποία του πρόσφερε χυμό.

Μάλιστα, όταν έφυγαν αποχή, συνειδητοποίησαν πως η ώρα είχε περάσει και δεν είχαν πάει σχολείο, παρότι από το σπίτι της ηλικιωμένης είχαν αποχωρήσει από τις 13:30 και συνολικά η διαδρομή είναι 20 λεπτά!

Όχι μόνο αυτό την επόμενη ημέρα όταν πήγαν ξανά, το σπίτι αυτό δεν υπήρχε και η μόνη… λογική εξήγηση που έχει δοθεί για το περιστατικό είναι ότι τα παιδιά «ταξίδεψαν» στον χρόνο και βρέθηκαν για λίγο σε μια άλλη εποχή!

Εξακολουθείτε να πιστεύετε στην έννοια του χρόνου;

Της Φωτεινής Πούντου

Πηγή : sday.gr