Ψάχνοντας να βρω τις πιο ενδόμυχες αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτή τη χρόνια οικονομική κρίση, αφήνοντας πάντα στην άκρη τις γνωστές και θα έλεγε κανείς επιφανειακές αιτίες και επιπτώσεις που καθημερινά δεν παραλείπουν να μας αναλύουν τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, νομίζω ότι ίσως και να “ανακάλυψα” την αιτία που ίσως και να φταίει για το κακό που μας βρήκε. Ως σήμερα σε οποιαδήποτε πολιτική κουβέντα και αν συμμετείχα πάντα έστεφα την προσοχή μου στα λάθη των πολιτικών, του συστήματος και γενικά σε ότι έχει να κάνει με το πολιτικό στερέωμα και τις τακτικές του. Λάθος μου, πριν και πέρα από όλα αυτά κατάλαβα στην πορεία και μέσα από όλες αυτές τις συζητήσεις ότι υπάρχει μια αιτία, την οποία όλοι αγνοούν είτε εσκεμμένα είτε πάλι όχι, η οποία αποτελεί πράγματι την πηγή του κακού και ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται.

Ασφαλώς και αναφέρομαι στην ύπαρξη του συνδικαλισμού, ο οποίος αν δεν «ανατρεφόταν» στην Ελλάδα την περίοδο που γεννήθηκε και ανατράφηκε ίσως και να μην είχε φτάσει να χαρακτηρίζεται διεστραμμένος και διεφθαρμένος. Συνδικαλισμός ορίζεται η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Έλα όμως που στην Ελλάδα όντως έτσι ξεκίνησε με δημιουργία «ομάδων πίεσης» προς το καλύτερο αλλά σιγά σιγά όχι μόνο αλλοιώθηκε αλλά έφτασε στο σημείο να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια αισχρή κατάσταση ρουσφετιού και καταχρήσεων.

Χρόνια τώρα βλέπουμε τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές, κάθε χρώματος και ιδεολογίας να αγωνίζονται υποτίθεται για τα δικαιώματα και το δίκαιο κατ’ επέκταση των συναδέλφων που εκπροσωπούν, ενώ στην πραγματικότητα διαγκωνίζονται και κόπτονται για την προσωπική τους και μόνο προβολή και ανέλιξη, γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους κατά πως λέει και η λαϊκή ρήμα. Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι προβληματικός, όχι γιατί αυτή είναι η φύση του αλλά γιατί με τα χρόνια απέκτησε ελαττώματα ικανά να διαφθείρουν ολόκληρη τη χώρα.

Μπορεί να ρωτήσει βέβαια κάποιος, δηλαδή μόνο ο συνδικαλισμός φταίει και μόνο όσοι συμμετείχαν σε αυτόν το θεσμό, όλοι οι άλλοι τι κάνανε για αυτό; Σαφώς και προφανώς όλοι φταίμε, ωστόσο από τη στιγμή που η οποιαδήποτε συνδικαλιστική οργάνωση (αναφερόμενη κυρίως σε μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις π.χ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α) αποκτήσει προβληματική συγκρότηση, τότε φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο αυτό να αλλάξει καθώς όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» έχουν πλέον βολευτεί.

Αν όμως δεν είχε «πλαστεί» έτσι, ο συνδικαλισμός τελικά θα αποτελούσε ένα θεσμό με δύναμη, όπου οποιοσδήποτε και αν συμμετείχε θα αισθανόταν ότι συμμετέχει και συγκαθορίζει τις κοινωνικές εξελίξεις και τις κοινωνικές ισορροπίες παράγοντας πολιτική. Καθώς είναι γνωστό πως «οι ομάδες συμφερόντων και πίεσης» έχουν ως σκοπό καθαρά τη συμμετοχή στις εξελίξεις ώστε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα όλων των μελών της ομάδας και όχι μεμονωμένα.Δυστυχώς με το ελληνικό κομματικό κατεστημένο αυτό αποτελούσε και ίσως ακόμα και σήμερα αποτελεί ουτοπία. Όμως για μένα η ανατροπή του συνδικαλισμού από έναν αρρωστημένο σε έναν υγιή θεσμό σίγουρα αποτελεί ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα και κατ’ επέκταση μια σωστότερη και υγιέστερη πολιτική.

* Η Λένα Μαρκογιαννάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ, κατέχει Μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Διεθνείς Σχέσεις και τη Διπλωματία, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Δημοσιογραφία και τη Διοίκηση του LCM.