Ασφαλώς και αναφέρομαι στην ύπαρξη του συνδικαλισμού, ο οποίος αν δεν «ανατρεφόταν» στην Ελλάδα την περίοδο που γεννήθηκε και ανατράφηκε ίσως και να μην είχε φτάσει να χαρακτηρίζεται διεστραμμένος και διεφθαρμένος. Συνδικαλισμός ορίζεται η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Έλα όμως που στην Ελλάδα όντως έτσι ξεκίνησε με δημιουργία «ομάδων πίεσης» προς το καλύτερο αλλά σιγά σιγά όχι μόνο αλλοιώθηκε αλλά έφτασε στο σημείο να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια αισχρή κατάσταση ρουσφετιού και καταχρήσεων.
Μπορεί να ρωτήσει βέβαια κάποιος, δηλαδή μόνο ο συνδικαλισμός φταίει και μόνο όσοι συμμετείχαν σε αυτόν το θεσμό, όλοι οι άλλοι τι κάνανε για αυτό; Σαφώς και προφανώς όλοι φταίμε, ωστόσο από τη στιγμή που η οποιαδήποτε συνδικαλιστική οργάνωση (αναφερόμενη κυρίως σε μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις π.χ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α) αποκτήσει προβληματική συγκρότηση, τότε φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο αυτό να αλλάξει καθώς όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» έχουν πλέον βολευτεί.
Αν όμως δεν είχε «πλαστεί» έτσι, ο συνδικαλισμός τελικά θα αποτελούσε ένα θεσμό με δύναμη, όπου οποιοσδήποτε και αν συμμετείχε θα αισθανόταν ότι συμμετέχει και συγκαθορίζει τις κοινωνικές εξελίξεις και τις κοινωνικές ισορροπίες παράγοντας πολιτική. Καθώς είναι γνωστό πως «οι ομάδες συμφερόντων και πίεσης» έχουν ως σκοπό καθαρά τη συμμετοχή στις εξελίξεις ώστε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα όλων των μελών της ομάδας και όχι μεμονωμένα.Δυστυχώς με το ελληνικό κομματικό κατεστημένο αυτό αποτελούσε και ίσως ακόμα και σήμερα αποτελεί ουτοπία. Όμως για μένα η ανατροπή του συνδικαλισμού από έναν αρρωστημένο σε έναν υγιή θεσμό σίγουρα αποτελεί ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα και κατ’ επέκταση μια σωστότερη και υγιέστερη πολιτική.